Nga Red Varaku
Ka një përpjekje për ta kufizuar debatin mbi Teatrin Kombëtar vetëm rreth amortizimit të strukturës së ndërtesës apo materialeve të përdorura për ndërtimin e tij dhe për t’i konsideruar aktivistët që e mbrojnë atë, si militantë të opozitës, me qëllim njollosjen e rezistencës si të motivuar politikisht.
Kjo me qëllim shmangjen nga thelbi i asaj që Lëvizja për Mbrojtjen e Teatrit përfaqësonte, e cila nga një betejë e qytetarëve për mbrojtjen e një godine ishte kthyer në një hapësirë lirie për të sfiduar dhe për t’i rezistuar arrogancës dhe autoritarizmit të pushtetit Ramës.
Kjo ishte dhe arsyeja kryesore, se pse shtypja e kësaj rezistence u bë me një egërsi të pashembullt, duke angazhuar 1000 forca të armatosura policie, të cilët me një epsh të pashpjegueshëm rrahën dhe dhunuan me dhjetra qytetarë të angazhuar, intelektualë, artistë, gazetarë.
Pra, beteja për Teatrin është në thelb një betejë qytetare për të mbrojtur demokracinë e marrë peng nga një njeri. Ajo është një përpjekje për t’i rezistuar instalimit përfundimtar të një regjimi që është një projekt i hershëm i kryeministrit dhe e ka zanafillën tek marrja peng e drejtësisë nëpërmjet një reforme që është qartazi “një kapje e drejtësisë”.
Ky projekt vazhdoi me vjedhjen e zgjedhjeve nëpërmjet ndërtimit të një strukture paramilitare krimi dhe me refuzimin për t’i hapur rrugë zgjedhjeve të reja, edhe pasi u kap në përgjime zyrtare të prokurorisë duke i vjedhur ato.
Ai arriti kulmin me vendimin për të bërë zgjedhje monopartiake pa opozitën në 30 qershor, duke rrezikuar një përplasje civile me pasoja të rënda.
Pasi kapi drejtësinë dhe realizoi zgjedhje pa opozitën me ndihmën dhe mbështetjen e disa ndërkombëtarëve të korruptuar, ai çdo vendim që ka marrë e ka realizuar me një arrogancë të pashembullt.
Me këtë arrogancë, ai kërcënoi Perëndimin pas bllokimit të integrimit , me krijimin e një federate pro-ruse nëpërmjet Jugosllavisë së re, ku me të njëjtin mllef që shembi Teatrin, shiti dhe gjakun e derdhur për Kosovën.
Këtë arrogancë me anë të së cilës dhunoi banorët e Unazës së Re dhe Bregut të Lumit, nuk e përmbajti as në ditët më fatkeqe të këtij vendi, pas tërmetit dhe gjatë pandemisë. Pas tërmetit shfaqej dhunshëm, me tezbih në dorë, si i dërguari i Zotit në dyert e familjeve shqiptare të gjunjëzuara nga mjerimi dhe katastrofa.
Ndërsa pandeminë e shfrytëzoi maksimalisht për tu paraqitur si babai i kombit, kur në fakt me sjelljen e tij i trajtoi shqiptarët si njerëz me të meta mendore dhe tregoi që është dhe do të mbetet përdhunuesi më i madh i tij, sepse për shkak të paaftësisë së tij BERZH parashikon që Shqipëria të renditet e fundit në Europë, për sa i përket regresit ekonomik me minus nëntë përqind.
Pra, besoj është e qartë, që përveç se një aferë korruptive më shumë, kemi të bëjmë me përpjekjen e një diktatoruci, të një autokrati tipik populist, për të instaluar një regjim. Një diktatoruc, që nuk njeh më asnjë skrupull.
Është e qartë, që ai ka degraduar dhe nuk dëgjon më askënd dhe ashtu si udhëheqësi i tij shpirtëror, është gati të shesë jo vetëm Kosovën, por të gjithë kombin shqiptar për të mbrojtur pushtetin e tij. Ai nuk është tjetër vetëm se një narciz i sëmurë me një fjalor laviresh, i cili është i mahnitur me veten dhe e urren popullin e tij.
Ndaj, përballë një rreziku të tillë nuk duhet të ketë më asnjë tolerim. Shqipëria duhet të zbresë shesheve dhe rrugëve në një përballje finale kundër tiranisë së krimit dhe korrupsionit, sepse çdo minutë e tij më shumë në pushtet nuk rrezikon vetëm pasurinë tonë, por edhe të ardhmen e fëmijëve tanë. Ndryshe, nëse nuk e ndalim sot, dhuna dhe psikopatia e këtij njeriu, do të na zërë të gjithëve poshtë shumë shpejt.
