Marash Kumbulla ka dhënë një intervistë të gjatë për “Il Messaggero”, aty ku ka folur për gjithçka në karrierën e tij. Kumbulla u ndal te fillimet e karrierës në Itali, te ekipi kombëtar si edhe kalimi nga Verona te Roma, aty ku ka Murinjon të cilin e konsideron si personin që e ka rritur.
Pavarësisht se keni lindur në Itali dhe jeni rritur në vendin tonë, keni zgjedhur të luani për Shqipërinë. Mund ta shpjegoni këtë zgjedhje?
Që kur isha 15 vjeç, Shqipëria më ka kërkuar gjithmonë. Fillova me ekipin e tyre të të rinjve, nuk kam pasur kurrë kontakte me Italinë derisa bëra debutimin tim në Serie A. Kur ata më kërkuan, ishte tepër vonë. Ndër të tjera, ndihem shqiptar, doja të luaja me Shqipërinë, familja ime dhe rrënjët e mia janë atje.
Ju jeni rritur në Peskiera, 15 kilometra larg është Desenzano, e cila mirëpriti kampionin olimpik Jacobs. Keni pasur ndonjëherë mundësinë të njiheni dhe të njiheni me njëri-tjetrin?
Po, por kurioziteti është se ne e u takuam në Romë. E çuditshme, apo jo?
A përfaqëson kulmin e karrierës suaj te Roma fitorja e Konferencës në Tiranë?
Sigurisht, për mua ishte trofeu i parë në karrierën time. Fitorja në vendin tim ishte edhe më e bukur.
Tiranë, një gëzim. Por Budapesti, një plagë?
Po, ishte një ndeshje e mallkuar. Shumë fat të keq, episode që nuk na shkuan, gjëra të tjera që nuk shkuan mirë. Tani duhet të rifillojmë, por nëse duhet ta bëjmë, le të fillojmë sërish nga Tirana, nga kohët e mira, jo nga zhgënjimet.
Çfarë ekipi është Partizani?
I mirë, po luan në Ligën e Konferencës dhe do të jetë një test i vlefshëm para ndeshjes me Salernitanën.
Babai juaj erdhi në Itali 25 vjet më parë, duke kërkuar dhe gjetur një të ardhme më të mirë për të dhe familjen. Pak ditë më parë, Kryeministri Rama u tall me faktin se vendi i tij është kthyer në një destinacion të preferuar për italianët që ikin nga pushimet e shtrenjta, duke krahasuar eksodin e emigrantëve me kundër-eksodin e turistëve. Si shqiptar, çfarë efekti ka tek ju?
Këtë gjë e di prej të paktën 5-6 vitesh. Çmimet e larta kanë bërë që shumë italianë të kenë zgjedhur vendin tim si destinacion turistik. Dhe bëjnë mirë, sepse për sa i përket nivelit të detit dhe bukurisë piktoreske, nuk kemi se çfarë t’i kemi zili askujt. Me shtimin se çmimet janë të arsyeshme.
A keni pasur ndër vite perceptimin e paragjykimeve ndaj jush në Itali?
Për fat të mirë jo. Unë kam pasur gjithmonë shumë miq, në shkollë, në fusha futbolli. Më pas flas për veten time, ndoshta ka ndodhur me ndonjë nga bashkatdhetarët e mi.
Duke u rikthyer në futboll, pas një viti të shkëlqyer në Verona, ngritja juaj është ngadalësuar pak.
Nuk kam qenë shumë me fat, siç konfirmohet nga lëndimi i fundit. Kam pasur disa vështirësi, por falë këtyre jam përmirësuar dhe më kanë bërë më të fortë në karakter.
Vitin e kaluar ai kaloi nga goli kundër Real Sociedad në këputjen e ligamentit në vetëm pak ditë.
Pikërisht kur isha në gjendje t’i jepja një dorë skuadrës, me Murinjon që më besonte mua… nuk mund të mendoj për këtë.
Kur planifikoni të ktheheni?
Dëshira ime është të jem në dispozicion para Krishtlindjeve.
Në këtë periudhë të vështirë, kush ju ka qenë më afër në Trigoria?
Djemtë kanë qenë të gjithë të jashtëzakonshëm. Dy ditë pas operacionit më ndihmuan të vishja këpucët dhe çorapet. Nëse vërtet më duhet të përmend emra, mund të tregoj Spinazola, Karsdorp dhe Bove.
Nga këto miqësore shihet se Roma po fokusohet në ndërtimin nga poshtë. Transformimi që mund ta lehtësojë atë?
Është pozitive, ne kemi punuar edhe vitin e kaluar, por duke luajtur çdo tre ditë nuk ishte e mundur të vihej shumë bast për të. Është një ndryshim që mund të më sjellë dobi.
Por a jeni përmirësuar me këmbën tuaj të majtë?
Ende me këtë histori? (qesh) E kam thënë në kohën e Veronës, shpresoj. Sigurisht, përndryshe nuk do të isha në Romë. Ndër të tjera, në treshen e pasme preferoj të jem i treti në të majtë, sepse më lejon të luaj me më pak presion dhe të shtyj veten pak përpara.
Duke folur për të kaluarën, disa vite më parë ai tha se kundërshtari më i vështirë për t’u ruajtur ishte Dibala. Mbeteni i të njëjtit mendim tani që Joya është në Trigoria?
Sigurisht, Paulo është unik, i paparashikueshëm. Ju mendoni se po e njihni atë duke u stërvitur me të në baza ditore. Megjithatë ai gjithmonë arrin t’ju befasojë. Ai ju fsheh topin, ai është thjesht një nivel tjetër.
Je rritur me modelin Kielini. Po nëse tani do të tregonit një mbrojtës për të marrë frymëzim?
Ruben Dias i Mançester Sitit. Ai ka personalitet, kohën dhe agresivitetin, çfarë duhet në rol.
Juriç ju formësoi në Verona, në vend të tij Murinjo?
Ai më ka forcuar në karakter dhe në nivel konkurrues.
Tre mbiemra për Special 1?
Përcaktues, agresiv dhe karizmatik.
Keni një muaj që jeni bërë babai i Matildës. Të ka ndryshuar atësia?
Patjetër që fle më pak (buzëqesh). Mënjanë shakanë, është bërë mendimi im fiks.
Cilën ndeshje do të dëshironit të riluanit?
Roma-Milan, kur këputa ligamentin. Duke u kthyer pas, do të shmangja përplasjen me Zhirun. Çfarë fati i keq! Unë vrapova prapa, ai po binte përpara. Ishte e pamundur të shmangej.
Nga të rinjtë që ju kanë goditur më shumë?
Aouar. Ai është një lojtar shumë teknik, mendoj se do të na japë një dorë të madhe. Dhe pastaj N’Dicka, fola me të një ditë tjetër. Ai është fizikisht më i mirë dhe nëse është mirë ai është një lojtar i madh.
Futbolli shqiptar është në rritje. Ju, Bajrami, Broja, Uzuni, Asllani. Për çfarë synohet?
Varet nga gjeneratat e reja që, edhe pse shqiptarë, kanë lindur dhe janë rritur gjetkë. Dhe kjo përzierje ndihmon për të përmirësuar.
Para jush në Romë kishte qenë vetëm një shqiptar: Naim Kryeziu, i mbiquajtur shigjeta e Tiranës. Një anësor i djathtë që fitoi titullin në vitet 41-42. Fat të mirë, nuk mendon?
Sigurisht. Por unë edhe unë fitova, Konferencën. Ne shqiptarët jemi hajmali, pra. Skudeto? Do të ishte një ëndërr. ERJON ALLARAJ – PANORAMASPORT.AL
