Kur njeriu vendos maskë e ka më të lehtë të thojë të vërtetën!
Kjo qenie komplekse që vendos maskë edhe kur flet me veten. Për këtë duhet ti kemi zili kafshët. Të paktën ato vrasin për mbijetesë, por jo fëmijët e tyre.
O Zot! Kujt i jep mundësinë të jetë prind?
Atij që i vrau fëmijëve fëmijërinë dhe pafajsinë? Vetëm në prehrin e nënës je fëmijë pavarësisht moshës. Vetëm aty! Por prehri ku vendosnin kokën ata dy fëmijë tani është i ftohtë dhe pa forcë.
O Zot! A ke vend të vecantë për nënat që ikin nga kjo botë me kokën këtej? I kthen në ëngjëj të kujdesen për të vegjëlit e tyre?
Ajo që supozohet se na dallon ne nga qëniet e tjera është Ndërgjegja si shkalla më e lartë e subkoshiencës.
O Zot! Më trego nga ti dalloj njerëzit nga qeniet e tjera që mbajnë maskë me fytyrë njeriu!
Ai që supozohet se do ishte mbrojtja e saj, në fakt ishte xhelati frikacak që i duheshin të fuste shpirtra të tjerë në gjynah për të marr jetën e një njeriu që ndante jetën. A e dinin prindërit e saj? Po motrat, vëllezërit? Dinin gjë ata? Ishte ajo e lumtur apo i kishte vdekur shpirti me kohë nga bashkëjetesa me një mostër dhe në fund i fali dhe trupin?
O Zot! Si e lejove?
Do guxim dashuria! Këtë e dija mirë! Por mendoja se të dashurosh do guxim se ekziston rreziku se të vriten ndjenjat, por jo se të merr jetën.
O Zot! Në këtë ferr supozohet se dashuria na sjell parajsën.
Mendoni se Liridonën e vrau fakti se ishte seksi i dobët? Oh, gabim! Atë e vrau bota e gënjeshtërt, pavërtetësia me të cilën bashkëjetojmë, e vrau pabesia dhe tradhëtia. Liridonën nuk e vranë ato plumba që dolën nga tyta e asaj arme, Jo. E vrau besimi dhe durimi! E ndoshta e vrau dashuria.
Duke qënë vetëm në emigrim shpesh herë I përsëris veten shprehjen: Don´t worry mother! Your daughter is a soldier. (Mos u shqetëso nënë! Vajza jote është një ushtar.), por e paskam pasur gabim. Ushtar je kur e di kë ke armik. Sot, dhe unë ndjej frikë.
Se gratë kjo shoqëri i vret cdo ditë pa mëshirë! Dhe më e dhimbshmja është se shpesh gratë vriten edhe nga gratë! Është më e lehtë të vrasësh një grua të bukur. Nuk jam e sigurt se ose bukuria vret ose ne e vrasim bukurinë. E vrasim me paragjykime, me thashetheme, me mentalitete dhe në fund e qajmë.
E sot po reagojnë të gjithë sikur e bukura Liridon është e vetmja që iku nga kjo jetë nga dora e ligësisë. Do reagojnë dhe pak dhe bota do vazhdojë njësoj. Historia do përsëritet dhe shumë jetë do ndërprihen pabesisht.
Kjo është shoqëria jonë që kamuflohet nën petkun e të qënit njeri.
Silvana Begaj
