Nga Jane Mulkerrins- The Times
Është një mëngjes janari me borë në Mynih dhe unë jam ulur në një divan në dhomën e zhveshjes së Boris Becker, duke ndjekur Australian Open me gjermanin e preferuar të Britanisë, kampionin e trefishtë të Wimbledonit dhe banorin e fundit të burgut HMP Wandsworth.
Becker pritet të hyjë së shpejti në studio për të komentuar për Eurosport, ndeshjen mes spanjollit Pedro Martínez dhe numrit 1 gjerman, Alexander Zverev. Por për momentin, ai po komenton për një audiencë të vetme, për mua dhe po bëhet gjithnjë e më i irrituar nga gabimet e britanikes Jodie Burrage kundër amerikanes së renditur e treta, Coco Gauff.
“Ajo është e pafavorizuara dhe ishte në epërsi 5-3 kundër favorites së turneut, pastaj me dy gabime të njëpasnjëshme humbi gjithçka”, thotë ai.
“Kjo nuk ka lidhje me ‘forehand’ dhe ‘backhand’. Kjo është kur truri të ngrin në atë moment. Ajo u befasua nga sa e mirë është. Ajo ka frikë nga madhështia e saj. Shumë njerëz humbasin sepse kanë frikë.”
Por jo ai. Për mirë apo për keq, frika nuk ishte kurrë një faktor për Becker. Dyzet vjet më parë, këtë verë, si një adoleshent me flokë të kuqërremtë, me pantallona të shkurtra të bardha, 17-vjeçari Becker u bë kampioni më i ri në histori i Wimbledonit.
“Nuk është në natyrën time të jem i ndrojtur apo i frikësuar,” thotë ai. “Dhe nuk kisha frikë nga finalja e Wimbledonit. Mendoj se si adoleshent duhet të kem qenë shumë i fortë mendërisht.”
Ndodh një ndërprerje në transmetimin e ndeshjes. “Oh, është reklamë,” thotë me një të qeshur.
Tani është ai në ekran, me një jelek, në një reklamë për një kompani online që shet dritare. Po punon shumë, i them. Becker buzëqesh me ironi: “Po përpiqem të siguroj jetesën.”
Në prill 2022, i veshur me një kravatë të “All England Club”, në gjykatën e Southwark, fituesi gjashtë herë i grand-slam u dënua me dy vjet e gjysmë burg, kulmimi i dekadave me parregullsi financiare. Ai u shpall për herë të parë fajtor për evazion fiskal në Gjermani në vitin 2002, një situatë që ai argumentoi se ishte rezultat i keqkuptimit të tij për ligjet tatimore dhe rezidencën, dhe një vendim që ai e konsideronte të ndikuar nga zilia me të cilën besonte se e shihnin në vendin e tij të lindjes. Becker u gjobit me ekuivalentin e 300,000£ dhe u dënua me dy vjet prove.
Megjithatë, pavarësisht të ardhurave të vlerësuara mbi “100 milionë £” nga marrëveshjet dhe sponsorët ndër vite, në qershor 2017 Becker u shpall i falimentuar, duke u detyruar kreditorëve “50 milionë £” për një kredi të papaguar prej më shumë se “3 milionë £” për pronën e tij në Mallorca.
Dhe në vitin 2020, ai u përball me akuza se nuk kishte deklaruar vlerën e vërtetë të pasurisë së tij, duke fshehur gjoja “2.5 milionë £” asete — përfshirë një apartament në Chelsea, dy prona në Gjermani dhe rreth “1.8 milionë £” — për të shmangur pagesën e borxheve të tij.
Ai u shpall fajtor për transferimin e qindra mijëra paundëve nga llogaria e tij e biznesit tek të tjerët, përfshirë gruan e tij të parë, Barbara, dhe gruan e tij të dytë, Lilly, si dhe për fshehjen e një kredie bankare prej “710,000 £” dhe “75,000” aksione në një kompani teknologjike.
Becker kaloi “231 ditë” në burg, fillimisht — rreth tre milje larg Wimbledonit të tij të dashur — në “HMP Wandsworth”, pastaj në “HMP Huntercombe” në Oxfordshire, përpara se të deportohej në Gjermani në kohë për Krishtlindjet e vitit 2022.
“Sigurisht që është një turp i madh dhe sigurisht që ndihesh me faj, por nuk mund të ndihesh keq për veten,” thotë ai me vendosmëri. “Nëse e sheh veten si viktimë, nuk do të dalësh kurrë prej saj. Unë nuk u ndjeva kurrë si viktimë dhe shumë shpejt fillova të marr përgjegjësi për veprimet e mia, të mira apo të këqija.”
“Nuk fajësoj askënd,” shton ai. “Jam përgjegjës për vendimet e mia të mira dhe për ato të këqija. Më e rëndësishmja për mua është sesi e përfundon rrugëtimin dhe unë ndihem sikur dola më i fortë.”
“‘Nuk ankohem për gjërat; i përballoj’”
E takova për herë të parë Beckerin në qershor të vitit 2021 në atë që ai dikur e quajti “dhoma e tij e ndenjjes”: “Fusha Qendrore e Wimbledonit”. Ai ishte duke komentuar për “BBC”, por gjyqi i pritshëm — për të cilin nuk lejohej të fliste në atë kohë — i rëndonte shumë. Tre vjet e gjysmë më vonë, pavarësisht një periudhe burgimi — gjatë së cilës, siç ka thënë ai, ka marrë kërcënime me vdekje — ndërsa karizma dhe vetëbesimi i tij duken të paprekura, ai duket më i qetë.
“Isha në mes të ndoshta periudhës më të vështirë të jetës sime kur folëm për herë të fundit,” thotë ai. “Nuk jam ankuar kurrë. Nuk qahem për gjërat; i përballoj. Ndonjëherë mund t’i rregulloj, ndonjëherë jo, por nuk ankohem për to.”
“Por sigurisht që duhet ta kesh parë ti, dhe edhe të tjerët duhet ta kenë parë, se nuk isha në një moment të mirë atëherë,” thotë ai. “Tani jam në një vend më të mirë. Jam në ujëra të qeta përsëri dhe synoj të qëndroj ashtu për pjesën tjetër të jetës sime.”
“Jam vërtet i emocionuar që më është dhënë një tjetër mundësi për të ndryshuar rrugën ku isha — dhe të kesh këtë mundësi përsëri në moshën “57-vjeçare” nuk është diçka e zakonshme,” thotë ai. “Jam shumë më në paqe me veten.”
Megjithatë, kushtet e dënimit dhe deportimit të tij do të thonë se ai nuk është lejuar të kthehet në Britani që prej atëherë (dhe nuk e ka konfirmuar publikisht kur do të kthehet). A shpreson të rikthehet për të komentuar Wimbledonin këtë vit?
“Nuk mund të flas për këtë ende,” shmang ai pyetjen. “Nuk më lejohet.”
E megjithatë, ai aktualisht shfaqet në një version të ri të Netflix-it, “Celebrity Bear Hunt”, për të cilin kaloi disa javë në xhunglën e Kosta Rikës përkrah “Mel B, Danny Cipriani, Laurence Llewelyn-Bowen” dhe “Shirley Ballas”, duke u përpjekur të shmangë të ngrënit nga krokodilët ose kapjen nga “Bear Grylls”, i cili endej nëpër shkurre me kamuflazh dhe bojë në fytyrë, duke mbajtur pranga plastike.
Duke qenë se personazhet e famshëm zakonisht pranojnë të marrin pjesë në shfaqje të tilla ose për para ose për rehabilitim publik, jam kurioz të di se cila ishte motivimi kryesor për Becker.
“Të gjithë paguhen në këtë program, përfshirë edhe mua, kështu që mendoj se është një zgjedhje e qartë,” thotë ai, duke shmangur me shpejtësi temën e rehabilitimit. “Për mua, ishte më shumë për të dalë nga zona ime e rehatisë. Nuk kam fjetur kurrë në një dhomë me dhjetë të panjohur; nuk kam qenë kurrë i rrethuar nga gjarpërinj dhe krokodilë. Dhe në këtë moshë, ende dua ta sfidoj veten, të bëj gjëra që nuk i kam bërë më parë.”
“‘Çfarëdo që bëj, dua ta bëj mirë’”
A është ende konkurrues? “Mendoj se instinkti konkurrues nuk të largohet kurrë. Nuk dëshiron të dalësh i pari nga loja. Ndoshta nuk ke nevojë ta fitosh, por sigurisht nuk do të jesh i fundit. Kjo është në natyrën time. Çfarëdo që bëj, dua ta bëj mirë.”
Por në fillim të spektaklit, Becker rrëshqiti dhe dëmtoi meniskun e gjurit, për të cilin më vonë iu desh një operacion. Ai gjithashtu ka dy ije të reja, të zëvendësuara në të dyzetat, dhe që nga viti 2017, një pllakë metalike dhe “gjashtë vida” të gjata në kyçin e djathtë, duke e bërë të paaftë për ta përkulur dhe duke e lënë me një çalë të përhershme.
“Kam qenë një person shumë fizik gjithë jetën time dhe kjo është një makth, sepse me këtë kyç nuk mund të vrapoj më.” Tenisi ka marrë fund; “madje as të luaj futboll me fëmijët e mi. Ishte një ndryshim i madh mendor, një sfidë e vërtetë për ta pranuar faktin që nuk mund të vrapoj më. Dy vitet e para ishin shumë të vështira.”
Megjithatë, dëmtimi fizik nuk e shqetësoi shumë gjatë spektaklit. “Mora një rol tjetër,” thotë ai. “Jam “57 vjeç”. Kam shumë përvojë në jetë dhe kam kaluar shumë stuhi, kështu që mund të lidhem me shumë gjëra. Nuk çuditem më nga asgjë. Dhe ky u bë roli im. Mendoj se të gjithë ndiheshin rehat duke folur me mua. Sepse në shumicën e situatave kam… ndoshta jo domosdoshmërisht zgjidhje, por kam ide,” thotë ai. “Si mund t’i përballosh dhe të kapërcesh pengesat.”
Në mëngjesin kur takohemi, lexoj lajmin se ish-trajneri i Anglisë, “Sven-Göran Eriksson”, vdiq me “3.8 milionë £” borxhe. Becker e sheh këtë si një problem të përhapur në sport.
“Mendoj se është një problem për shumë sportistë, që rrethi i tyre nuk është vërtet profesionist. Shumë sportistë, pothuajse pa marrë parasysh sa kanë fituar, përballen me probleme financiare herët a vonë. Nuk është diçka e pazakontë.”
“Pas karrierës sime profesionale në tenis, isha shumë mirë financiarisht,” thotë ai. “Më vonë ndodhën disa gjëra të tjera, që ishin gabime — disa të miat, disa për shkak të këshillave të gabuara — dhe përfundova në probleme. Por menjëherë pas karrierës sime profesionale, isha mirë.”
“Është gjithashtu e rëndësishme të kuptohet se shumat që fitonim atëherë ishin shumë më të vogla se sot,” shton ai. Ai thotë se fitoi “300,000 £” kur e fitoi për herë të parë Wimbledonin. “Një shumë e madhe në atë kohë, por asgjë krahasuar me sot.” Sot, shpërblimi është “2.7 milionë £”.
Por të kthehemi te gabimet e tij… “Nuk është vetëm një gabim. Është fakti që je i rrethuar nga njerëz që ndoshta nuk kanë interesin më të mirë për ty, qoftë në jetën private apo atë profesionale. Dhe pastaj përfshihesh në një valë problemesh nga e cila nuk mund të dalësh. Por nuk ndodh brenda natës; ndodh gradualisht. Gjithashtu, edhe ti si person nuk je gjithmonë në formën më të mirë. Nuk je gjithmonë mjaftueshëm i disiplinuar. Ndoshta unë kam pasur shumë besim tek njerëzit. Me mendjen e sotme, gjithmonë je më i zgjuar.”
Gjithashtu, “Divorcet janë të shtrenjta,” qesh ai. “Edhe për njerëzit shumë të pasur. Fëmijët kushtojnë. Një mënyrë jetese e caktuar kushton gjithashtu. Pra, nuk është vetëm një problem, apo jo? Është një kombinim.”
Përveç kësaj, ka edhe “peshkaqenë”. “Kur dikush kaq i famshëm si unë shkon në një kompani të re për këshilla, ndoshta duan të përfitojnë nga ti. Sepse unë hap shumë dyer; rrjeti im është shumë i mirë,” thotë ai. “Dhe ata përfitojnë prej teje. Por kur e kupton këtë, ka kaluar dy ose tre vjet dhe është tepër vonë.”
Megjithatë, “Nuk fajësoj askënd,” thotë ai. “Në fund të fundit, ishte jeta ime dhe nuk kërkoj justifikime.”
“Një takim i shkurtër”
Po ashtu, ai nuk është përpjekur kurrë të justifikojë atë që çoi në divorcin e tij të parë. Ishte vera e vitit “1999”, dhe Becker sapo kishte luajtur ndeshjen e tij të fundit në Wimbledon, duke humbur në raundin e katërt ndaj “Pat Rafter”, kur — pas një debati me “Barbara”, e cila ishte “shtatë muajshe shtatzënë” me fëmijën e tyre të dytë — ai shkoi në restorantin e famshëm “Nobu” në Londër.
Një kamariere ruse, “Angela Ermakova”, i buzëqeshi. Çfarë ndodhi më pas, siç përshkruhet në autobiografinë e tij The Player, ishte “pesë minuta bisedë e shkurtër, pastaj në këndin më të afërt të përshtatshëm [për të cilin ai gjithmonë ka pohuar se nuk ishte një dollap pastrimi, por shkallët e pasme].”
Tetë muaj më vonë, “Ermakova” i dërgoi një faks sekretares së tij për t’i thënë se ishte shtatzënë. Ai mohoi atësinë, derisa një test “DNA” e vërtetoi të kundërtën.
Sot, ai është një baba krenar i “katër fëmijëve”, të gjithë kreativë dhe jashtëzakonisht të bukur. “Dhe kjo nuk është për shkakun tim,” ngulmon ai.
“Noah”, 31 vjeç – një artist i suksesshëm që jeton mes Berlinit dhe Los Anxhelosit. “Elias”, 25 vjeç – punon në industrinë e filmit. “Anna” (vajza e “Ermakova-s”), 24 vjeç – këngëtare dhe fituese e Strictly Come Dancing në Gjermani. “Amadeus”, 14 vjeç.
Madje, edhe pas “dy divorceve të shtrenjta”, ai nuk u tërhoq nga martesa për herë të tretë. “Shtatorin e kaluar”, Becker u martua me “Lilian de Carvalho Monteiro”, 33 vjeç, në një “manastir mesjetar mbi shkëmbinjtë e Portofinos”, Itali.
Ndërsa Becker është poshtë duke komentuar një ndeshje, “ajo hyn në dhomën e tij të zhveshjes”, sapo ka fluturuar nga Milano, ku tani jetojnë. “E bukur, e zgjuar, elegante, plot humor – dhe paksa e frikshme.”
Vajza e ish-ministrit të mbrojtjes së São Tomé dhe Príncipe, de Carvalho Monteiro u rrit në Romë, studioi për masterin në Shkollën e Studimeve Orientale dhe Afrikane në Londër dhe punoi në analizën e rreziqeve politike, fillimisht në Londër dhe më pas në Gjermani, ku takoi Beckerin në vitin 2019. Pyetja e tij e dytë ishte: “Luani tenis?” të cilin ajo tani po e mëson, me bashkëshortin e saj si trajner sa herë që ka mundësi. Tani ajo bën “një lloj tjetër të strategjisë së rrezikut”, siç thotë ajo, duke punuar me Beckerin si pjesë e ekipit të tij.
“Kjo është një partneritet i vërtetë,” më thotë Becker. “Ndoshta për herë të parë në jetën time kam një partnere të vërtetë. Dhe ndoshta e gjithë kjo ishte e nevojshme që unë të kisha një partnere. U takuam në kohën më të vështirë të jetës sime dhe mendoj se ajo pa diçka tek unë që ia vlente, përndryshe nuk do të më kishte dhënë një mundësi.”
Ai nuk pati asnjë dilemë për t’u martuar sërish. “Ishte një vendim shumë natyral, për mua padyshim, dhe jam shumë i lumtur që ishte e njëjta gjë edhe për të. Por ne tashmë po jetonim si burrë e grua, kështu që akti në vetvete, po, i bukur, romantik dhe gjithë të tjerat, por nuk ndryshoi asgjë për mua.
“Trokit në dru që kjo do të zgjasë deri në fund të jetës,” thotë ai. “Nuk po bëhem më i ri, kështu që shpresoj ta kaloj gjithë jetën me të.” Ai ndalet dhe qesh. “Shpresoj që ajo të qëndrojë me mua.”
Një fëmijë gjeni
I lindur në Leimen, djali i Karl-Heinz, një arkitekt që themeloi një qendër tenisi ku djali i tij mësoi të luante, Becker fitoi turneun e tij të parë në moshën gjashtë vjeçare. Babai i tij vdiq në vitin 1999, por nëna e tij, Elvira, vdiq vetëm në nëntor të vitit të kaluar, në moshën 89-vjeçare.
“Gjithçka që unë jam është falë saj,” thotë Becker. “Ajo kishte një fëmijëri shumë të vështirë, duke ardhur nga Republika Çeke dhe më pas duke u rritur në një Gjermani të shkatërruar nga lufta, kështu që mendoj se shumë nga instinktet e mia për të mbijetuar i kam trashëguar prej saj. Dhe sa më shumë plakem, aq më shumë e kuptoj këtë.”
Në moshën 14-vjeçare, ai fitoi kampionatin gjerman të tenisit në ambiente të mbyllura për meshkuj. “Për herë të parë, ndjeva se duhej të kisha shumë fuqi për të luajtur tenis me 25-vjeçarët, sepse në atë pikë bëhet një çështje fizike. Kështu që e ndjeva se isha… Nuk ishte aq shumë çështje nëse isha i mirë, por kisha shumë fuqi. Fizikisht, në moshën 14 vjeç, isha shumë, shumë i fortë.”
Ndjenja e fitores në Wimbledon në moshën vetëm 17-vjeçare është, thotë ai, “e vështirë për t’u shpjeguar. Avantazhi i të qenit kaq i ri është se je shumë i ri për të ditur që nuk duhet ta bësh këtë. Nuk je vërtet i vetëdijshëm për pasojat. Po jeton në momentin e tanishëm. Nuk ke frikë, sepse kurrë më parë nuk ke dështuar, dhe nuk e ke idenë se si do të ndryshojë jeta jote,” thotë ai.
“Në retrospektivë, jeta ime ndoshta do të kishte qenë krejtësisht ndryshe nëse do të kisha fituar Wimbledonin tim të parë në moshën 23-vjeçare,” thotë ai. “Nuk do të më kishin quajtur një fëmijë mrekulli. Nuk do të isha aq i njohur dhe nuk do të isha aq i famshëm sa isha. Kështu që jeta ime ndoshta do të kishte qenë shumë më e qetë, ndoshta me më pak dramë.”
“Nuk do të doja ta humbisja për asgjë në botë, sigurisht,” nxiton të shtojë ai. “Por me kthjelltësinë e retrospektivës, nëse mund të zgjidhja, ndoshta do të thosha se do të doja të fitoja Wimbledonin tim të parë në fillim të të njëzetave. Jam i lumtur që fitova tre, por nuk ishte e nevojshme që të ishin në moshën 17, 18 dhe 21 vjeçare.”
Megjithatë, në burg, ai kaloi shumë kohë duke kujtuar ato ditë lavdie. “Kur humbet fjalë për fjalë gjithçka, të mbetet vetëm personaliteti dhe karakteri yt, dhe automatikisht kthehesh te pikat e tua të forta. Mendon për atë që të bëri të fortë në radhë të parë. Kështu që kujton kohën kur ishe më i ri, herën e parë në Wimbledon. Ishte e vështirë atëherë, por e bëra njëherë. Pse të mos e bëj dy herë?”
“Po kthehem te vitet e mia të adoleshencës, te djali i ri. Çfarë po mendonte ai para finales së tij të parë në Wimbledon, para gjysmëfinales së tij të parë?” thotë ai. “Rishikon veten tënde të mëparshme, gjë që është shumë freskuese në njëfarë mënyre, sepse me kalimin e viteve, për këdo që është i suksesshëm, vjen një pikë në jetë kur bëhesh shumë komod. Bëhesh përtac, shëndoshesh dhe nuk je më vetvetja. Kështu që i hoqa të gjitha këto shtresa.”
Pas burgut, “Jam më i kujdesshëm tani dhe mendoj se kam një grup shumë më të mirë njerëzish që i dëgjoj,” thotë ai.
“Ndoshta tani e njoh veten më mirë se kurrë më parë — ku jam i mirë dhe ku nuk jam. Kam njohuri më të mira për kufijtë e mi, për atë që mund të shtyj pak dhe ku duhet të ndalem. Jam më i kujdesshëm. Jam më privat.”
Pasi përfundoi detyrat e tij si komentator për ditën, ne hipim në BMW-në e tij të zezë me qira dhe udhëtojmë nëpër qytetin e mbuluar me dëborë deri në Charles Hotel — unë në pjesën e pasme, de Carvalho Monteiro, në pjesën e përparme Becker, me kapelen e tij të zezë të bejsbollit, në timon. Në botën e televizionit, sportit dhe famës, kjo është jashtëzakonisht e pazakontë: “talenti” pothuajse gjithmonë shoqërohet me shofer. Por Becker gjithmonë ka udhëtuar vetë, më tregon ai, madje edhe si lojtar. “Jam një pasagjer i tmerrshëm,” thotë ai. “Nuk ndihem i sigurt në duart e të tjerëve. Por tani udhëtoj shumë më ngadalë se më parë.” Ai qesh. Çfarë e bëri të ngadalësohej? “Shumë gjoba për shpejtësi.”
Në fund të viteve ’90, ai luftoi me idenë e tërheqjes nga tenisi. “Unë isha ende një nga lojtarët më të mirë në botë; thjesht ndjeja se nuk mund të isha më numri 1, ose nuk mund të fitoja më këto turne. Dhe thashë: ‘Nuk jam i kënaqur me çerekfinalet, gjysmëfinalet.’”
Pika e kthesës
Megjithatë, pasi u tërhoq në moshën 32-vjeçare, ai vendosi të shkëputej plotësisht. “Duhej të largohesha nga droga më e madhe në botë, që është Qendra e Kortit. Kur ngre trofeun lart, kjo është droga që të mban gjallë. Kështu që më duhej të bëja një lloj rehabilitimi për të mos e ndjerë më mungesën e saj. Bëra një shkëputje të plotë. Dy ose tre vjet nuk dola as në televizion, as trajnim. Më duhej të gjeja veten pak.”
Më pas ai kaloi tre vjet duke trajnuar Novak Djokovic. “Ishte shumë argëtuese, sepse ke një superstar që të sfidon, sfidon njohuritë e tua për tenisin. Dhe ishte argëtuese për një kohë edhe me Holger Rune nga Danimarka, sepse ai është një lojtar shumë i ri. Por udhëtimet më shqetësonin dhe netët e vetmuara në hotel gjithashtu. Nuk ka rëndësi sa e bukur është dhoma jote, është thjesht një natë tjetër larg shtëpisë.”
Në burg, ai rifilloi trajningun në një mënyrë tjetër, duke studiuar dhe më pas duke mësuar stoicizmin, filozofinë e lashtë greke dhe romake që thekson virtytin e vetëkontrollit. “Ndoshta isha një stoik para se ta kuptoja se isha stoik,” thotë ai. “Kam lexuar shumë libra. E njoh shumë mirë këtë filozofi dhe e di sa e fuqishme është, dhe ajo u bë besimi im. E vetmja gjë që mund të kontrollosh me të vërtetë nuk është gruaja jote, nuk janë fëmijët e tu, nuk është vendi yt i punës; është vetëm mendja jote. Mendja është mjeti yt më i fuqishëm.”
Ai filloi ta mësonte atë edhe të tjerëve. “Është pak si trajnim. Është pak si roli që kisha në kamp. Më pëlqen të mendoj se jam një dëgjues i mirë. Dhe pastaj përpiqem të ofroj disa fjalë inkurajimi, për t’i bërë të ndihen më mirë.”
Dhe, si rezultat, ai ndihej më mirë edhe vetë. “Sepse nuk ka të bëjë me tenisin dhe as me faktin që isha një ‘fëmijë i mrekullueshëm’, as me faktin që jam i famshëm, as me faktin nëse jam i pasur apo i varfër. Dhe kjo është arsyeja pse është shumë shpërblyese. Ka të bëjë me mua si person, e kupton?”
Ai ende voton në Gjermani dhe do ta bëjë këtë edhe në zgjedhjet e këtij muaji; ai është thellësisht i shqetësuar për rritjen e partisë së ekstremit të djathtë AfD. “Ne jemi në një udhëkryq. Duhet të jemi të kujdesshëm që të mos harrojmë mësimet e së kaluarës sonë. Kështu që kam frikë se ku po shkon Gjermania në këtë moment,” thotë ai. “Mendoj se është një kohë e rrezikshme. Duhet të zgjohemi dhe të kuptojmë se çfarë është Gjermania sot.”
Dhjetë ditë pas takimit tonë, Elon Musk shfaqet me video në një tubim të AfD-së, duke u thënë mbështetësve të partisë: “Ka shumë fokus te faji i së kaluarës dhe duhet të ecim përtej kësaj.”
“Nuk mendoj se e kuptojmë ende vërtet kombinimin e vendit më të fuqishëm në botë, ushtrisë më të fortë në botë dhe njeriut më të pasur në mënyrë të pakrahasueshme,” thotë Becker. “Askush nuk e ka kuptuar ende se çfarë do të thotë ky kombinim për botën.”
Atij i mungon Londra. “Është një nga qytetet e mia të preferuara në botë dhe për një kohë e quaja veten londinez. Dy nga fëmijët e mi kanë lindur në Londër dhe e kam shumë për zemër. Kështu që po, më mungon Londra,” thotë ai.
Ndërsa ai nuk dëshiron të flasë për Wimbledonin, përpara se të ndahemi e shtyj të më tregojë se kur mund t’i lejohet të kthehet në Mbretërinë e Bashkuar. “Si të themi që të flasim në qershor?” thotë ai me një buzëqeshje të shkëlqyer të një kampioni Grand Slam. “Kam një ndjenjë se mund të flasim përsëri në qershor.”
