(ish-Sekretar i Marrëdhënieve me Publikun, Dega e PD-së Elbasan)
Në një datë të tillë, aq më shumë që shënon tridhjetë vjetorin e themelimit të Degës së Partisë Demokratike në Elbasan, natyrshëm një fotografi me emra të njohur e të respektuar në vite për aktivitetin dhe përkushtimin e tyre demokratik, natyrshëm flet më shumë se sa emrat dhe tërësia vizive në të. Është data 5 janar 2021 dhe ajo që shënohet në këtë datë tashmë ka shkuar në memorjen e tridhjetë viteve të kësaj partie në pushtet dhe po aq dhe në opozitë. Raporti i kësaj kohe enkas ndriçon këtë moment, tek i cili edhe shënimi i Kryetarit aktual të Degës së Pd Elbasan, Eugen Isaj, duket se plotëson një zbrazëti, që vetë koha demokratike e ka bërë në lëvizjen e saj kohore.
Nga e majta në të djathtë në rrjeshtin e parë në këmbë shihen demokratët e përkushtuar, Demir Pojani dhe një nga nismëtarët e themelimit të degës, Nikolla Leçka, duke mbajtur në thellësi të këtij rrjeshti mjaft figura intelektuale dhe demokrate. Në rrjeshtin pas figura e themeluesit Pavli Jorgaqi, njëkohësisht dhe drejtues i kësaj Dege të PD-së në kohë të vështirë, po aq Luçiano Boçi, Aurel Bylykbashi, Endri Hasa, Jorgji Dulja, Eugen Isaj, përbëjnë atë që quhet fuqia e kujtesës në politikën demokratike. Kjo është më shumë se një urim dhe në këtë rast është vlera më e madhe që kërkon jo vetëm vëmendje, por dhe një arsye më shumë për lëvizjen pozitive aktuale të drejtuesit lokal të PD. Ajo përbën thelbin dhe pikën më të mirë të pasqyrës që meriton të vëzhgojë vlerat reale drejt 25 prillit.
Teoricienët e kontratave sociale liberale kanë argumentuar prej kohësh se shoqëritë politike duhet të udhëheqin kujtimet publike, për të realizuar përmirësimin e gabimeve historike të pashpjegueshme, të tilla që mosmarrëveshjet serioze të harrohen dhe të forcohet kohezioni shoqëror. Thomas Hobbes famërisht argumentoi se një shoqëri e tillë, e strukturuar rreth shfuqizimit të ndërsjellë, kërkon që ‘burrat të harrojnë’, por dhe ‘të vlerësojnë’ atë rrjesht të madh të dedikuarish e të përkushtuarish, në kohë e momente të tjera. Ideja që ndryshimet e parevokueshme duhet të sublimohen dhe se kjo mund të arrihet përmes amnezisë kolektive, u mbështet gjithashtu nga John Rawls, i cili argumentoi se drejtësia mund të imagjinohet vetëm nga perspektiva e atij që harron kush është, i tillë që bota mund të parashikohet objektivisht përmes një ‘velloje të injorancës’.
Bazuar në këtë teori dhe nga fotografia e shpallur nga Kryetari Isaj, një politikë më demokratike e kujtesës, është ajo që duhet të luftojë vazhdimisht me tensionin agonist midis „të kujtuarit për të harruar dhe kujtimit të asaj që të tjerët nuk mund të pritet të harrojnë“, se harresa dhe ikja nga kjo botë nuk metohet me harresa të tjera. E para i referohet nevojës për të ecur përpara duke lënë pas të kaluarën, e tillë që të mund të bëhet një e ardhme e re. Kjo e fundit sugjeron që, përkundër kësaj nevoje, kjo shoqëri demokratike duhet të memorizojë edhe padrejtësitë historike, për të parandaluar margjinalizimin e mëtejshëm të viktimave për të cilat padrejtësi të tilla janë të paharrueshme. E rëndësishmja, mbetet lufta për të negociuar këtë tension nuk duhet të shikohet si një shtyrje e pacaktuar e vendimarrjes demokratike. Në të vërtetë, ai me të drejtë është i kujdesshëm ndaj gjërave të lidhura me ‘ndërmjet kohës’ që paralajmëron shtyrja e tillë.
Përkundrazi, Fuqia e Kujtesës favorizon një vizion të demokratizimit të favorshëm për atë që Martin Luther King, Jr e quajti “urgjenca e ashpër e tanishmedhe e kohës, po aq dhe për të ardhmen“. Demokracia kërkon mënyra të kujtesës që nxisin veprim politik jetësor kolektiv në mënyra që adresojnë me përgjegjësi marrëdhëniet e padrejta dhe asimetrike të pushtetit.
