Me gjakftohtësi, por edhe me disa rezerva në lidhje me aftësitë e saj reale operacionale, Ministria e Mbrojtjes Kombëtare Greke përballet me lëshimin e parë testues të raketës balistike turke me rreze të shkurtër veprimi, Tayfun (Tyfun), e cila u zhvillua të martën e kaluar, në orën 07:00, nga një bazën e forcave ajrore pranë portit të Rizounda, në Detin e Zi. Megjithëse Ankaraja u përpoq të tregonte se pala greke ishte e befasuar nga lëshimi i kësaj rakete, Greqia ishte në dijeni të përpjekjeve të bëra vitet e fundit nga industria turke e mbrojtjes për të rritur rrezen e raketës balistike Bora (Stuhia). , nga 280 në 600 km. Në fakt, raketa e re Tayfun është një përmirësim i Bora, integrimi operacional i të cilit në ushtrinë turke u bë në fillim të vitit. Turqit shtuan tanke shtesë karburanti në Bora, ulën peshën e kokës së saj për të zgjeruar rrezen e saj dhe e quajtën Tayfun.
Sipas qarqeve të Pentagonit, zhvillimi i Tayfun, ashtu si Bora më herët, u bazua në kopjimin e sistemeve përkatëse raketore kineze dhe pakistaneze, me gjithçka që kjo nënkupton për sa i përket aftësive të tyre reale, të cilat, bazuar në vlerësimet e para të disponueshme, janë larg aftësive përkatëse të raketave tashmë në arsenalin grek, siç janë raketat Scalp me një rreze veprimi prej më shumë se 250 km sistemet tokë-tokë. Të tillë janë Kasirga dhe Yildirim, ndërsa shtimi i fundit ishte Bora, e cila thuhet se arrin një distancë prej 280 kilometrash. Pavarësisht nga fillimi i Tayfun dhe performanca aktuale.
Më konkretisht, qarqet e mësipërme konsiderojnë se megjithëse informacionet e dhëna nga pala turke janë minimale, deri në pikën sa lindin dyshime për rezultatet përfundimtare të lëshimit, Tayfun nuk është një sistem armatimi që mund të përbëjë një kërcënim real për vendin tonë. , nga njëra anë për shkak të mbrojtjes ajrore jashtëzakonisht të fortë që Forcat e Armatosura kanë në të gjithë shtrirjen e kufirit greko-turk nga Evrosi deri në Egjeun Jugor, nga ana tjetër sepse kjo raketë specifike shfaq disa karakteristika që e bëjnë atë të pambrojtur. ndaj sistemit antiraketor grek. Në veçanti dhe bazuar në vlerësimet e para që mund të bëhen nga të dhënat që vijnë ekskluzivisht nga burime turke,
? Së pari, duket se ka një gjurmë të fortë, pasi industrisë turke të mbrojtjes i mungon aksesi në teknologjinë më të avancuar perëndimore. Siç vlerësohet, Tayfun lë një gjurmë të madhe radari, gjë që e bën atë lehtësisht të zbulueshëm dhe të prekshëm ndaj mjeteve të neutralizimit.
? Së dyti, disproporcioni midis kohës së fluturimit dhe distancës që mund të udhëtojë e bën atë lehtësisht të zbulueshëm dhe të prekshëm.
? Së treti, rritja e sasisë së karburantit të nevojshëm për të rritur rrezen e tij ndikon në sasinë e eksplozivit që mund të mbajë në kokën e tij, gjë që ndikon në efektivitetin e tij në objektiv.
? Së katërti, përvoja e testeve të mëparshme të sistemeve të ngjashme raketore nga Turqia tregon se atyre u mungojnë sistemet moderne të navigimit, që do të thotë pamundësi për të lokalizuar dhe neutralizuar me saktësi objektivin e tyre të mundshëm.
Në të njëjtën kohë, Forcat e Armatosura Greke duken të gatshme të përballen me përpjekjen e Turqisë për të përmirësuar kërcënimin me raketa, duke pasur në arsenalin e tyre sisteme antibalistike si raketat Patriot dhe S-300, si dhe një numër të konsiderueshëm të raketave balistike ATACMS, të projektuara dhe të ndërtuara amerikane, me një rreze veprimi midis 165 dhe 300 kilometra dhe një kokë shpërthyese që peshon deri në 230 kilogramë. Sipas z. Liolios, sekreti për t’u përballur me këtë kërcënim të veçantë janë ishujt e Greqisë, të cilët thuhet se kanë raketa me rreze të shkurtër veprimi ATACMS. “Këto raketa arrijnë shumë thellë brenda Turqisë dhe janë përgjigja greke ndaj kërcënimit specifik turk. Veç kësaj, Ankaraja, duke rritur rrezen e raketave të saj, nuk e kërcënon Greqinë shumë më tepër sesa deri vonë, sepse në fakt me 300 mijë të Bora-s arriti deri në Selanik. Gjithsesi, vendi ynë ka armë të tjera për të përballuar kërcënimin e Tayfunit dhe këto janë raketat Patriot dhe S-300”, thekson drejtori i Qendrës Helenike të Kontrollit të Armëve.
Në të njëjtën kohë, eksperi Liolios shton se Greqia, përveç mjeteve operacionale, ka edhe mjete diplomatike për t’i bërë presion Turqisë që të braktisë ose kufizojë programin e saj raketor, pasi ka traktate përkatëse që Ankaraja ka nënshkruar që nga viti 1999 dhe parashikojnë vendosja e sanksioneve ndaj kujtdo që i shkel ato. “Ekziston një traktat ndërkombëtar i quajtur “Regjimi i Kontrollit të Teknologjisë së Raketave”, të cilin e ka nënshkruar Turqia, ashtu si edhe Greqia. Sipas traktatit specifik, kushdo që dëshiron nuk mund të ndërtojë çfarëdo sistemi raketor të dojë, pasi vendosen një sërë kufizimesh, si rreze veprimi që nuk mund të kalojë 300 km, koka që nuk mund të mbajë më shumë se 500 kilogramë ekuivalent TNT, dmth eksploziv etj.
“Deri në vitin e kaluar Turqia ka testuar këtë raketë konkrete me rreze veprimi deri në 280 km. Përtej kësaj, ne nuk e dimë nëse rrezet e Tayfun-it janë ajo që jepet, pasi një gjë e tillë duhet të vërtetohet nga organizata të pavarura ndërkombëtare. Por nëse qëllimi është ky, atëherë Ministria e Punëve të Jashtme greke duhet të ushtrojë shumë presion mbi qeveritë evropiane për të provuar se nuk i kanë dhënë Turqisë teknologjinë e përdorur për zhvillimin e Tayfun. Por edhe nëse Ankaraja importonte teknologjinë përkatëse nga vende jashtë Europës, p.sh. Pakistani apo Kina, pastaj sërish i nënshtrohet sanksioneve”, përfundon drejtori i Qendrës Helenike të Kontrollit të Armëve.
