Sot po sjellim nje tjeter cikel me poezi te Tomor Kotares nga libri “Stuhi Yjesh”.
THONË…
Thonë,
Se:
Një popull
Që
Nuk
Ngrihet,
Vdes
Ngadalë!
Ky,
Është
Populli
Im
Si thua…?!
EJA DHE TI!
Koha,
Të ngrihemi!
Për veten
Për padrejtësinë
Për kujdesin
Për shërbimet
Për vlerat
Për sigurinë
Për korrupsionin
Për diskriminimin
Për nivelin social
Për çmimin e energjisë
Për çmimin e karburanteve
Për Rrogat
Për papunësinë
Për rritje pensionesh
Për fjalën e lirinë e shtypit
Për ideale Europiane
Për zgjedhje të lira
Për zhdukjen e kanabizimit
Koha për Veprim!
FITIMTARË TË HUMBUR
Pa mëshirë,
Vratë shpresën,
Vratë shekullin,
Vratë rrugën,
Vratë malin,
Vratë shpatin,
Vratë shpirtin,
Vratë Atin!
Humbët zemrën,
Humbët shijen,
Humbët xhenetin,
Humbët dijen!
Fituat zemërim
Fituat urrejtje
Fituat mallkim!
Vodhët xhamitë
Vodhët kisha
Vodhët teqe
Vodhët të sëmurë
Vodhët jetimë
Vodhët, tërë atë urë!
U dendët në luks
U zhdëpët në Ar
U mbytët në hameer
U dehët në xhaguar!
Rezervime në bare
Rezervime në zyra
Rezervime në plazhe
Rezervime të ndyra!
DO LINDË DITË E RE
Po na soset durimi
Po na soset shpirti
Po na dhembin sytë
Ekraneve çdo ditë.
Sado të kujtoni
Se jeni të fortë
Në tokën ku shkelni
Pa varre do ngeleni!
S`meritoni jetë në tokë!
Andaj more horra
Maskarenjë dhe morra
Gjykimin meritoni!
Në zjarrin e ferrit,
Pashmangshëm do shkoni!
T`ju shoh si përpëliteni
Hirin t`jua gropos
Gjakun ma thithët si shushnjat
Durimi, m`u SOS!
Do dalë ditë e re,
Sërish do lindë dielli,
Se blerimi jemi ne,
Kaltëron dhe qielli.
NË DJALL TË VEJË!
Normat e sjelljes,
Me zhgarravina gangsterësh u zëvendësuan
E drejta, s`pipëtin askund.
As çmohet, as lakohet, as nderohet
E kanë vënë përfund.
I vetëm në këtë jetë, s`di në ia del dot
Lukuni hajnash enden nëpër botë.
Perënditë, mendjet kontrollojnë
Po vajti kështu, dreqin do mallkojnë.
Zjarret e krimit do djegin mëhallë
Mallkimi zotave do i zërë
Zemra kallkan, shpirtra katran
Të mirët, përvëlohen në çdo anë.
Minutat flasin,
Çirren e bërtasin,
Orët e thyera alarmet kërrcasin.
Ne djall le të vejë!
S`e dua k`të llojë bote
Me besim të thyer
Me bojë mëkatesh flokët ngjyer.
Fundin shënon lukuni e saj
Loti zaharisur,
Sytë mbushur vaj…
START LAMTUMIRE
Rlindja,
Dhe
Funerali
I
Saj,
Më
Afër
Se
Kurrë!
Gati,
Për
T`i
Dhënë
Lamtumirën
E
Fundit.
DIMËR ISH
Atë vit,
Më kujtohet se bëri dimër i egër
Dëbora shkoi deri në brez
Rrugët u bllokuan
Hambarët u boshuan
Mbi kokë mbretëronte re e zezë.
Asgjë e gjallë nuk pipëtinte jashtë
Gjelat me zë të mekur këndonin në qymez
Drutë në oxhak ishin djegur
Në qiell skërmiste dhëmbët, një re sterrë e zezë
Dimër ish,
As vend për varre s`kish…
FAKIR FUKARAJA
Rraskapitje Hamletiane
Për fakir fukaranë
Kisha e minare
Qiellin shpuar kanë.
Dëshmitarët e jehovait
Trokasin derë më derë
Kokën ta rrokanisin
Me jetën e përherë.
Fakir fukaraja
As bukë,
As ujë,
As nderë…
I SHRENJTI KALIS
Kalisi im shtatlartë, më i bukuri i djemëve
Vendlindja ime me bukuri përrallore
Vendi që mbart kaq shumë histori
Që ëndrrave më ndizesh prore
Gurgullima ujërash të kristalta
O ju burime që rridhni nga zemra e tokës
Cicërima zogjsh e pyje të larta
Nuk ju ndërroj me asnjë vend të botës
Kalisi im, që shekuj rrnove me krenari
Luftë pas lufte kurrë s`u dorëzove
Dhëmbë për dhëmbë, e sy ndër sy
Vatanin e shtrenjtë kurrë s`e lëshove
Çdo herë që vi, tek ti shuaj etjen
E shkoj me premtimin se do rikthehem sërish
Flokët e rëna, m`i maskon qeleshja
Mall nën lëkurë, i shtrenjti Kalis!
ARDHMËRIA
Metrotë lëngojnë shinave të plakura
Metropolet e botës moderrne,
Rënkojnë pazëshëm
Nga pesha e kalimtarëve.
Hallet shpinave të kërrusura
Klithin përvajshëm.
Rinia e tokës sime!
Që për pak aspra më shumë
Kocka e gjak, mish e thua,
I treti në vend të huaj.
Vendasi im!
Gjaku im rinor!
Dashuri buzëplasur!
Sy i përmalluar!
Shpirt i pangrohur!
Prag i harruar!
Të shoh e dëshpërohem.
Të ndjek hapat në zgjimin e hershëm
Shikimi m`tretet skelave
Tek ndërton gradaçelat në dhe të huaj
E një grusht dhe nuk është yti.
Kjo jeta jote,
M`bëhet litar i ashpër që më mbyt për fyti.
Si vizitor që jam,
Mundohem të flas me gjuhën tënde të huazuar
Fryma m`ngushtohet
Zemra m`ligshtohet sa dua të pëlcas
Në kasetofonin e makinës
Një këngë e vjetër kurbeti
Rremat e syve m`i ndez flakë.
Duart mbi timon djersiten,
Të nxjerr dhimbjen,
Si i çmendur timonin godas.
Shqiptarë të ikur
Të shpërndarë botës ngado
Së brendshmi, më vjen ajo pyetja klishe
Zgjidhje është kjo?
Të mbetesh pa Atdhe?
Nëna e baba,
Nga vajza e djali
U ndanë për së gjalli.
Kërrcasin trarët pa frymë njerëzish
Zjarre, s`ka më në votra
Të shkreta kanë mbetur pragjet
S`ka më vizita në vëllezër e motra.
Vendin e shqipes, dreqi e mori
Na shpërndau si korbat
Rrugëve të botës na nxori.
Kockat më bluhen me njera tjetrën
Skërmiten dhëmbët
Por prap sè jap veten.
A thua,
Kështu kanë vendosur perënditë?
Rinia e vendit të largohet çdo ditë
E tokën arbnore ta djegin stuhitë?
Jo, Zoti im!
Më thuaj që kjo gjëndje është e përkohë
Ktheje gjakun tim me këmbë në tokë.
Në shtratin e Arbërisë
Dua të jetoj
Në dheun e të parëve dua të prehem
Në qofsha e mbetsha i varfër
Nuk dua t`ia di
Sikur botën të më falni në vendin tuaj,
Nuk dua të shtrydhem në dhe të huaj.
Me krahët e erës do fluturoj
Grua, fëmijë, nënë e babë t`i shijoj
Dinjitoz, i thjeshtë e njerëzor
Se dashnor i shthurur me kurorë.
T`ma ngrohin shpirtin rrezet e Drinit
Me stuhi yjesh të sfidoj dimrin.
Në syrin e shpresës,
Ardhmëria!
KUR HESHT QIELLI
Kur hesht qielli,
Si vejushë, hëna vishet në zi
Retë e bardha
Fustangrisura si hirushja e përrallave
Bëhen gri.
Kur buzët heshtin
Shpirti mpaket
Akrepat ngatërrojnë ritmin
Orët e mia rebelohen për s`keqi
Godasin me ç`munden
Kohën që plaket….
STUHI YJESH
Ky qiell sonte,
Nuk di ç`pamje paska marrë
As i kaltër
As gri
As i murrmë
As i qetë
As i rebeluar
As ylli polar gjëkundi s`duket.
S`qenka e thënë të kem shoqëri
I nervozuar,
Përplas gërmat mbi tastierë.
Edhe këto s`di si po më duken
Herë të bardha mbi platforma të zeza
E hërë të zeza mbi të bardhë
Ekrani më duket edhe më keq
Si gjë pa jetë
Si qënie pa sy
Pa formë
Imagjino sikur të flisja për shpirt…
Me sytë e imagjinatës,
Desha të puth hënën
Kur bëra ta prek,
Një vetëtimë gjarpëroi qiellin
Mbi tastierë
Stuhi yjesh….
DIELL E YJE SFIDOJ
E desha sa yjet
Që t`ia tregoja, u zgjata deri në qiell
Pa e kuptuar se fund oqeani
Isha zhytur thellë e më thellë
E desha çmendurisht
E po aq çmendurisht e dua
Jehonë ushton maleve dashuria ime
Më deh aromë e flokëve të praruar.
Nëse më duhet,
Stuhisë së yjeve t`i rezistoj,
Me zë të lartë e pa frikë do t`u them
Diell e yje! Të dyve ju sfidoj!
