Gri dimërore ne pasqyrë (Cikël poetik nga Petrit Nika)
Danubi blu
Bie shi. Kështjellat vjeneze si kryqëzorë
shpërfillin mjegullat e Danubit.
Në brigjet e këtij lumi
dëgjohet troku i kryqtarëve
matanë dihasin hordhitë turke,
dhe kufiri mbetet lumi,
lumi si kufi i përjetshëm midis dy botëve.
Andej njerëz,
këtej njerëz,
andej armë virane
këtej shigjeta, topa, parzmore
të çelikta gjithashtu.
Magjia është lumi,
fuqia e epërme që ndan fatet
humbësit dhe fituesit,
gjymtimin, hiletë, pabesitë,
pamjaftueshmërinë e njeriut,
makutërinë, prepotencën, dhunën.
Bie shi.
Danubi nuk është blu në këtë stinë,
ka trajtat e murrëtyera
të kështjellave të lagura në shi,
diçka e zymtë prehistorike,
diçka prej demoni të zbutun,
sipas parimit: “Më lër të shoh punën time!”
Në dritare është një qiri i ndezur.
Fryn era dhe flaka e qiriut
epet kah lumi,
gjysma e lumit zhuket në flakë.
Shkurt 2015
Gri dimërore në pasqyrë
Me gjuhë të thatë dimri shfryn nëpër korije
Zabecka kujtimesh ngrenë çerdhen në ballkon
Me baltë e rrokje ngjitet kjo lëndë fije – fije,
Me dhimbjen medaljon.
Nuk ka më ringjallje! As paqe s’do të ketë!
Në tryezë janë krimbat dhe presin gostinë;
Do hanë historinë nga fleta në fletë,
Dhe në fund tryezën si verë do ta pijnë.
Qarku është i mbyllur. Uj’i paqtë, gëmusha,
Ecejake të plogështa mbi syrinën e kaftë;
Mëkot vetëfajësohesh, asgjë s’dëgjon fusha
Dhe gojët e liga që pështyjnë në rrashtë.
Në mëngjeset e dimrit dikur
Në mëngjes ishte ftohtë.
Në rrugë nëpër gjysmerrësirë dukeshin
Përgjysmë rrugëtarë të paktë
Ca fshesa rrëshqisnin mbi trotuar
Dhe gjethet e fundit drithëroheshin.
Në stacionin e trenit lëviznin përgjumshëm
Kunduktorët
Nëpërdhëmbin fjalë pa kuptim
Me shijen e vrazhdë të duhanit
Të djeshëm në gojë
Pa pare njeri në sy,
Pështyjnë në peron
Pastaj treni vjen dhe qyteti I vogël
zgjohet plotësisht.
Në mëngjes ishte ftohtë,
Në fakt isha gati fëmijë
Dhe ditët e mia ishin ngjyrë myshku.
Atëherë lëvizja mes rrapëllimës së viteve “90
Si një çafkë e re
Pothuajse e aditur
Mendoja se në peronin e stacionit tjetër
Befas do shfaqej një tavolinë
Me byrekë të ngrohtë …
Dhe me këtë ëndërr treni nisej.
Birit tim Teodorit
Ti i buzëqesh botës biri im,
Je ende foshnjë – s’mund ta kuptosh;
Nxiton kudo për eksplorim,
po mëson si të dyshosh.
Vjet në këtë kohë sapo në këmbë,
Mundoheshe të qëndroje;
Sivjet vrapon dhe nëpër dhëmbë
më therret shpesh përmes loje.
Dhe unë nga vjet kam bërë ndryshim,
Sigurisht tash jam më plak,
Kam më shumë thinja dhe zhgënjim,
Më shumë dhimbje e plagë.
Më shumë keqardhje kam tani,
Për ty se sa për vete,
Se si do mbrohesh në stuhi,
Pa busull nëpër dete.
Por do ia dalësh biri im,
Paçka se me shumë plagë,
Nëse tek vetja ke besim,
Dhe jetës s’i lyp shpagë
* * *
Symbyllas vjen mbrëmja dhe futet në dhomë,
shtriqet shtëpia e lodhur për gjumë,
në errësirë sendet më ngjan sikur thonë:
“Të prisnim – erdhe më në fund!”
Është mbrëmje shkurti – kallkan e dyshimtë,
në rrugë fluron e frikur një hije,
më duhet t’i shmangem thelbit të malinjtë,
për hir të mbrëmjes – ta ketë pak shije.
Ajme të dy e shohim si vdes në vite pritja –
që ti do ta vrasësh – këtë e dimë të dy;
por meqë e dhashë fjalën, le t’vazhdojë soditja,
derisa në varrim të shihemi sy më sy.
Vjen mbrëmja symbylltas – e ftohtë, e brymtë,
në krip më shpon e vërteta që nuk thuhet;
nuk thuhet me fjalë ajo ditë e zymtë,
për besë – dhe Armagedoni vetë druhet.
23 shkurt 2020
