Nga Shaqir Cerpja
Sa e rëndë pesha e dhimbjes! Tri javë më parë u nda nga jeta djali i ri gjashtëmbëdhjetë vjeçar, Xhemali Dilaver Hysa. Ditët vijnë e shkojnë, por dhimbja nuk shkon, siç shkojnë ditët. Dhimbja nuk kalon, por rrin me ne e midis nesh. Dhimbja dhëmb e do të dhëmbi gjithmonë.
Me lotë u la Dardha,
Se kështu urdhëroi zoti,
Dhimbjen s’mundi t’a thotë
Atë ditë, dhimbjen e tha
loti.
Si plumb ra ai lajm i zi,
Derë më derë haberi shkon.
Se, Xhemali Hysa, djalë i ri,
Ka mbyll sytë përgjithmonë.
Në çdo derë u ul trishtimi,
Kudo dhimja nis e bërtet,
Në çdo zemër ra pikëllimi,
As dhe guri nuk bën gajret.
Mallku qoftë ai fat i zi!
Mallku qoftë ai fat i keq!
Mori vdekja këtë djalë të ri,
Xhemaliun,
gjashtëmbëdhjetë vjeç.
Shpejt u rrite e shpejt ike,
O, gojë ëmbël, bilbil mali,
O, i bukuri, si yll drite,
Ne për ty na dogji malli.
Përditë nëna mallkon Setën,
Zemra e saj, akull ka ngri,
Pa ty, nëna s’e don jetën,
Përditë lutet të vij tek ti.
Pa ty, hëna nuk shëndrit,
Pa ty, ditët ndërrohen kot,
Për ne dielli nuk bën dritë,
E gatuajmë bukën me lotë.
Sa shumë ëndërra pate në
jetë,
Sa shumë shpresa pati
votra,
Nga xheneti, ti jep gajret,
Për nënë e babë, vëllezër
e motra.
Sa shumë njerëz Lashkiza
priti,
Nga gjithë anët për ty
erdhën,
Të gjithëve u qante zemra
e shpirti,
Sa shumë lotë për ty u
derdhën!
Koha ecën, vjen e shkon,
Mbi lotë, lule rrit Lashkiza,
Në zemrat tona gjithmonë
rron,
Rron e s’ vdes Xhemali Hysa.
