Nga Matilda Merxhani
Të rinjtë e sotëm përballen me një botë që vrapon pa pushim. Mundësitë janë të shumta, por edhe pritshmëritë janë të larta, shpesh të pamëshirshme. Sfida për të balancuar punën dhe studimet nuk është thjesht një çështje organizimi apo planifikimi, por një udhëtim i mbushur me emocione, shpresa dhe sakrifica të përditshme. E di mirë këtë, sepse edhe unë e kam përjetuar.
Pas çdo historie suksesi që shfaqet në rrjetet sociale, shpeshherë fshihet një betejë e heshtur. Netët e gjata mbi libra, kur sytë mezi qëndrojnë hapur, apo ditët e lodhshme në punë, kur çdo detyrë ndihet si një mal për t’u ngjitur. Pastaj vjen ai zëri i brendshëm që pëshpërit: “Duhet të vazhdosh.” Dëshira për të mos zhgënjyer familjen, madje edhe veten bëhet një motivues i fuqishëm, por edhe një peshë e rëndë mbi supe.
Megjithatë, pikërisht në këto momente të vështira lind një forcë e jashtëzakonshme. Është ai moment kur, pas shumë përpjekjesh, kalon një provim të vështirë ose arrin një objektiv të rëndësishëm në punë. Çdo sukses, sado i vogël, të kujton se ia vlen të vazhdosh, se çdo orë e kaluar duke studiuar ose duke punuar është një hap më afër ëndrrës tënde.
Në këtë rrugëtim, mbështetja e të tjerëve ka një rëndësi të jashtëzakonshme. Një fjalë e ngrohtë nga një prind, mirëkuptimi i një mësuesi ose fleksibiliteti i një punëdhënësi mund të bëjnë diferencën mes dorëzimit dhe suksesit. Nuk ka nevojë për rrugë të shtruara, por për njerëz që të tregojnë se nuk je vetëm, që të japin guximin për të vazhduar.
Të përpiqesh të balancosh studimet dhe punën nuk është asnjëherë e lehtë. Ekziston rreziku i mbingarkesës, i lodhjes që të thyen shpirtin, por është pikërisht kjo përvojë që forcon karakterin dhe ndërton qëndrueshmërinë. Çdo i ri që përballet me këtë sfidë po krijon jo vetëm një të ardhme profesionale, por edhe një forcë të brendshme që do ta ndihmojë në çdo sfidë të jetës.
Në fund, çdo sakrificë bart me vete një shpresë: shpresën që një ditë, kur të kthehesh pas, të mund të thuash me krenari, “E di çfarë? Ja dola.” Dhe e them me bindje, sepse e kam provuar: çdo hap, edhe ai më i vështiri, është një hap që ia vlen të merret.
