Nga Halil Teodori
Më shumë,
tjetërçka shumë më shumë se pamja
ngjyra që gazmendin
ëndërra pa fund
e kahershmja ëndërr e krijimit
bukuria
Shpresë që si një breror
të përqarkon
të parqafon
Hyjnoren tënde
Prekje që pushon mbi ty
Si një petale luleje
Vesë që shndrit mëngjeseve tuaja
Si një lot gëzimi mbi faqe
Bukuria
Zë që të përkund
Vullnesë që të ysht përpara
Ambroz që shuan urinë yjore
Puthje që të prek si një puhizë
Kumtim I amël ndjenjash të brishta
Bukuria
Bukuria s’mund të përcaktohet
Është ajo,
Është kjo, është kështu,
Është përjetësisht me ty
Bukuria
Çastet gri,
Copëzat e thyera të ditëve
Krisje që kuisin
Shpojnë shputat e këmbëve
Dhëmbin
Ikin
Rivijnë dhe riikin
Bukuria mbetet
E imja, s’është kurrsesi e jotja
Ajo nuk ka sesi të jetë kjo
Atje nuk është ajo këtu
Bukuria
Është mrekullisht personale
Me ne vjen nga gjiri i nënës
Nga ne dëbohet me qivurin
Në ne mbetet, memorie
Përjetësisht e bukur
Bukuria
