Nga Halil Teodori
ERRËSIRË, JAM SHKREPËTIMË RRUFEJE
E thellë,
e ftohtë,
e zezë dhe ngjethëse.
Perde prej terri që i hidhet syve prej drite.
Mjegull, që peshon mbi drurë dhe ajër,
heshtje që struk frikën,
lëshohet kah me sy vizatoj,
duke marrë të përpjetën.
Majëmalesh si pishtar i Prometheut
shihen me qiellin;
me retë e yjet,
më flutirimet dhe horizontin
Poshtë;
rrënjët dhe trungjet,
rrugët dhe gjurmët,
ikjet dhe shastisjet,
rënkojnë nën peshën e territ.
Në ditë me borë,
në bardhësinë që nderet si vello,
gjurmët si pend korbi,
një mesazh pikëllues më sjelli,
një krisje në zemër më çelin,
dhe..
kruspull mblidhem me dhimbjen,
me mallin dhe plagën.
Sa herë që i jepem lartësive,
epjes së kreshtës,
kaplimit të thirrjes,
ngasjes së gjakut dhe ashtit,
beh si një shkrepëtinë,
atje ku limfa dhe loti,
qumeshti dhe dëshirimi,
jepen.
Jo i them errësirës,
unë jam prej drite dhe jehonash,
jam prej plagësh dhe stralli,
prej amaneti dhe plisi, jam.
Jam dhe do të jem,
ai zë dhe ajo prekje
që peshon në gurin e pragut,
dheun e varrit.
Jam,
në çdo britmë dhe prehje
në çdo kryengritje dhe theror,
