Një e ve 38-vjeçare, e cila jeton në zonën e Bergamos me 3 fëmijët e saj të vegjël, rezultoi pozitive me koronavirus. Përmes një letre dërguar redaksisë së gazetës në internet Prima Bergamo, ajo dëshironte të tregonte përvojën e jetuar në spital dhe frikën e largimit nga fëmijët e saj, mes tmerrit se do t’i linte përgjithmonë vetëm. Sot ajo është më e mirë por eksperienca e saj është tepër e dhimbshme.
Me detaje, e veja ka përshkruar se si u sëmur, dhe se si shfaqet gjendja në këto kohë të errëta në spitalet e Bergamos. E shtruar në korridor, pa një njeri mbi kokë që t’i japë një gotë ujë, rrëfimi rrënqethës i 38-vjeçares, jep tablonë e një situate dramatike.
Këtu është letra e plotë e 38-vjeçares:
“Unë jam një grua 38-vjeçare, e ve prej katër vitesh dhe me tre fëmijë të vegjël për të rritur. Ne dëgjojmë për koronavirusi, Covid-19 që goditi Kinën. “Shumë larg nga këtu për të na infektuar”, e përsëris, duke u përpjekur të ruaj një pozitivitet të dukshëm. Por pak mendime dhe frikë fillon të më pushtojë brenda vetes.
Lajmet njoftojnë për infeksionin e parë në Itali, në Codogno. Më pak e qetë se më parë, unë vazhdoj të mendoj me egoizëm për fatin e distancës që ndan Bergamo nga Codogno. Pastaj vjen lajmi për infeksionet e para të Alzano Lombardo në provincën e Bergamos, prapa shtëpisë time.
Më 26 shkurt zgjohem me ethe, nuk kam qenë e sëmurë prej katër vjetësh. Unë telefonoj numrin pa pagesë dhe urdhërohem të largohem menjëherë nga fëmijët e mi. Jam pa fjalë, nuk i ndjej aromat, sytë më djegin, kam dhimbje koke dhe ndjehem e plogësht. Unë kam pasur ethe për dy javë, por mjeku thotë që furnizimi me oksigjen në gjak është i mirë dhe më dha antibiotik.
Është 3 mars, nuk mund të marr frymë siç duhet, jam pa frymë dhe telefonoj 112. Ata më çojnë në Ponte San Pietro, në raundin tim të parë të ferrit. Gjithë natën e shtrirë në një dollap, në të ftohtë, e parkuar në një korridor midis njerëzve të sëmurë si unë. Vetëm kollitjet dhe ankesat e frikës dëgjohen. Askush që kujdesej për mua nuk më pyeti nëse isha e etur apo duhej të shkoja në banjë. Stafi nuk është i trajnuar, ata nuk e imagjinojnë një fluks kaq të madh njerëzish, ata ende nuk e kuptojnë se çfarë po ndodh.
Jam shkatërruar, dobësuar nga dy javë me ethe, netët e vështira… dhe kyçet e mia dhembin. Prognoza pesë-ditore, ata më tregojnë bronkitin në vazhdim.
Pas nja dy ditësh ethet rriten dhe temperatura shkon në 39.7. Doktori thotë që të pres që efekti i antibiotikut të hyjë në fuqi por me secilën sulm të kollës më pak hyn ajri, më duket sikur po mbytem. Një mik vizitues, shumë i shqetësuar, telefonon 112. Kam frikë, nuk dua të kthehem në spital, por nuk marr frymë, kam të vjella, qaj.
Është 8 Mars dhe unë jam shtruar në spital në Pulmonologji. Unë kam një maskë oksigjeni por furnizimi me ajër që më jep nuk është i mjaftueshëm. Përfundoj në CPAP… Ata më thonë që unë kam mushkëritë plot me ujë dhe kjo është zgjidhja e vetme që mund të më shpëtojë tani për tani. Më kap rreth qafës, ndjehem sikur po mbytem, ankthi më bën të ndiej sikur po varrosem për së gjalli. Marr Lexotan për t’u çlodhur. Brenda kësaj pajisjeje ndjenja është çmendur. Një zhurmë e vazhdueshme, një gjë në vesh që fut oksigjenin nga e djathta dhe shkarkon dioksid karboni në të majtë. Unë nuk e kuptoj atë që ata më thonë dhe nuk di të lexoj as buzën sepse janë të gjitha me maska. TV, thirrje telefonike, të gjitha të padobishme. Unë jam vetëm me veten time, frikën dhe mendimet e mia.
Unë nuk kam arritur të dal nga shtrati me ditë të tëra, as të lahem as të urinoj vetë. Ata më lajnë dhe unë kulloj nga djersët. Shiringat për ekzaminimin e hemogazit arterial janë të shpejta, por të dhimbshme, marrja e mostrave të vazhdueshme të gjakut dhe gjilpërat nuk ndalen. Unë duroj gjithçka, duhet të dal prej saj sa më shpejt të jetë e mundur.
Nuk i numëroj më ditët. Ata shtrojnë në spital babanë dhe madje edhe nënën. Shoku im merr përgjegjësi për fëmijët e mi. Ndërkohë, mbërrijnë lajme të vazhdueshme për vdekje, të afërm, miq, të afërm të miqve dhe mendimi ngjitet në hipotezën se virusi është më i butë ndaj grave dhe të rinjve. Unë jam 38 vjeç, e përsëris veten, jam e re. I lutem Zotit, e bëj atë me intensitet, kam frikë, por nuk mund të heq dorë.
Stafi i spitalit janë njerëz të çmendur, ata vrapojnë mbrapa dhe me radhë, ata luftojnë...”
Burimi: TgCom24
