Nga Skerdilaid Sulozeqi
Quhet Sarandi dhe është 15 vjeç.
Hobi i tij është futbolli. Skuadra e preferuar është Juventus. Idhulli i tij është kampioni i madh Xhanluixhi Bufon. Po, po futbolli dhe pse ditën e premte me datë 15 maj, në orën 16:50 ishte duke bërë sport me biçikiletë nga kodrat e Liqenit Artificial në Tiranë, ku u rrah shtazërisht nga 5 efektivë të policisë së shtetit, pasi sipas tyre minoreni kishte shkelur karantinën, orari i së cilës me VKM ishte përcaktuar deri në ora 17:30, më pas zyrtarisht sipas policisë shkaku ishte kundërshtim i efektivëve të policisë.
Për punonjësin e policisë që dhunoi 15 vjecarin, u morë një masë pezullim i përkohshëm, ndërsa për katër kolegët e tjetër të tij bashkë autorë asnjë masë administrative përvecse vërejtje. Minoreni vetë u ndalua e shoqërua dhunshëm si të ishte krimineli më i rrëzikshëm në vend dhe më pas u gjobit e iu sekuestrua arma e krimit, biçikleta. U shkel rëndë tradita e shqiptarit që fëmijët nuk preken e mandej ligji dhe kushtetuta nga ana e policisë.
Ndërsa zotërinjtë shijojnë lirinë dhe privilegjet e detyrës, Sarandi vuan pasojat e rënda të dhunës. Ai përvec shenjave në trup, dhunës së rëndë psikologjike vazhdon mjekimet për hundën, pasi nga dhuna dhe goditjet i është thyer kocka hundore. Djali ka dëm të madh psikologjik e social.
Asnjë apel apo falje publike nga Kryeminstri Rama, nga Ministri i Brëndshëm, nga Drejtori i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit, asnjë përgjegjësi, asnjë dorëheqje, asnjë mbështetje.
Ajo ngjarje tronditi mbarë opinionin publik, cdo prind anë e mbanë Shqipërisë u shqetësua për shëndetin dhe fatin e minorenit, por më tepër për egërsinë e instancave shtetërore dhe për rrëshkitjen në autokraci e thuajse diktaturë të shtetit tonë, ku tashmë nuk kursen as fëmijët.
Cdo prind mendoi po të ishte fëmija im ai djalë! Në këtë rast janë shkelur rëndë të drejtat e njeriut dhe të drejtat e fëmijëve, të cilat janë të drejta natyrore – ato janë të patjetërsueshme. Asnjë autoritet shtetëror nuk ka pushtetin për të dhënë ose refuzuar të drejtat e njeriut, por ato kanë thjesht mundësinë për t’i njohur dhe mbrojtur ato. Të drejtat e njeriut nënkuptojnë që shteti i shërben individit dhe jo anasjelltas. Ato zbatohen për çdo njeri, pavarësisht nga mosha, gjinia, përkatësia etnike, kombësia dhe kështu me radhë.
Historia e Sarandit është shumë e trishtë. Ai është jetim pa baba dhe për të i duhet vetëm nënës së tij, heroinë duhet thënë, zonjës Zaida Çobo, ta rrisë e edukojë të birin dhe dy femijët e tjerë. Familja e tij e ka prejardhjen nga Delvina, një zonë me tradita dhe trashëgimi të hershme kulturore, e duke qenë se në demokracinë e vonë Saranda u kthye si pikë referimi institucionale e njerëzore, për bukurinë dhe vlerat e saj, kjo familje u shpërngul për të jetuar në Sarandë, djali lindi pikërisht në Sarandë prandaj dhe mori emrin e këtij qyteti.
Nga njohja e tërthortë me këtë familje unë zbulova se Sarandi paskësh luajtur futboll me grupmoshat, madje portier. Kjo është dhe një arsye pse 15 vjecari ka dhe atë shtatlartësi mbi 180 centimetra.
Por, për shkak të pamundësisë financiare ishte detyruar ta braktiste stërvitjen, por jo pasionin e tij për futbollin.
Si gazetar dhe apasionant mbas sportit më lindi një dëshirë e madhe shpirtërore që Sarandin ta ingranonim sërisht në rrugën e duhur, atë të sportit. E në mendje më shkoi miku im Blendi Bahulli (trajner portierësh), te i cili u interesova dhe i kërkova ndihmë për një ulje të tarifës mujore stërvitore, të cilën do ia merrja unë përsipër djalit. Duke e lidhur me ekipin e preferuar Juventusin, trajneri më sygjeroi akademinë “Juventus Academy Tirana”, dhe simbioza u ngjiz në mënyrë perfekte.
Për fat të mirë në këtë vend ka dhe vlera, e një i tillë ështe dhe zoti Dritan Metaj, i cili pasi e dëgjoi rastin, si drejtor i akademisë e refuzoi kërkesën për t’i paguar një pagesë minimale mujore Sarandit, por u tregua shumë i gatshëm dhe i ofroi djalit falas trajnimin e plotë dhe bazën materiale për një vit (e falenderoj shumë).
Ëndrra dhe pasioni i tij u kthyen në realitet, 15 vjecari u prezantua në ekipin e ri, e nisi stërvitjen.
Çdo dashuri e vërtetë lind me ekipin e futbollit të zemrës, ndaj ne i urojmë Sarandit shumë suksese me ekipin e tij të zemrës!
Sporti është vetë jeta, mik i shëndetit të mirë dhe armiku numër një i veseve. Ndaj një i ri më shumë i orientuar në sport përkthehet në një të ri më të mbarë për vendin.
Në këtë kuadër i bëj thirrje përfaqësuesëve të qeverisë për linjën, të hartojnë politika të mirëfillta për sportin, e të orientojnë fëmijët drejt sportit dhe konkretisht të ndihmojnë Sarandin dhe familjen e tij ( jo me lëmoshë), por denjësisht.
Ftoj prokurorinë të hetojë rastin, ftoj kolegët gazetarë të nxisin presionin mbi institucionet për mbrotjen e minorenëve, ftoj organizatat për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe të fëmijëve që të ndërmarrin hapa konkretë për rastin e Sarandit të dhunuar padrejtësisht nga uniformat blu. Një thirrje të fortë i bëj ambasadorit të Bashkimit Europian në Shqipëri z.Soreca dhe ambasadës amerikane që të ndërmarrin iniciativa konkrete për rastin në fjalë.
Kjo nismë nuk do të mbetet me kaq, por do të vijojë me hapa të tjerë konkrete për të orientuar drejt një të ardhme më të mirë djalin e shkëlqyer Sarandi Çobo.
Sarandi do të ketë mbështetjen e plotë tonën. Ndërsa falenderoj shumë kolegët që kanë kontribuar konkretisht në këtë nismë qytetare për t’ju gjendur sadopak Sarandit; portierët e mirënjohur Enea Koliqi e Kadri Birja, Altin Mejdanin, mjekun Henrik Zotaj, e pedagogen Orjola Pampuri.
Suksese të uroj i dashur Sarandi në jetë dhe në rrugën e duhur të sportit, u bëfsh djalë sa më i mirë!
