Demokratët e pushtetit dhe demokratët e opozitës

Në bisedë me një mikun tim të mençur e të ditur, ndër të tjera më tha se, sjellja e demokratëve, ka luhatje kur PD është në pushtet, tërësisht ndryshe, me atë kur ajo është në opozitë, duke krijuar kështu një hartë me demokratë pushteti, e demokratë opozite. Kjo sëmundje ka prekur zyrtarë e pushtetarë të Partisë Demokratike, në këto dekada dhe ngjan se shërimi nuk ka ndodhur ende.

Ministra ndoshta më pak, por deputetë, drejtorë të përgjithshëm, kryebashkiakë, zyrtarë të konsumit të rehatisë së pushtetit, si tatimorë, doganierë, regjistrues pasurish, zyrtarë policie e drejtësie, ustallarë në KESH, Ujësjellës, SHISH, inspektoriatesh jo të pakta, janë kontingjenti i parë që largohen nga partia. Mënjanohen prej saj, kur ajo largohet nga pushteti. Shndërrohen për ca kohë në shtresë gri, apo të pavarur, që pushteti pasardhës të mos i shohë si “armiq” të mundshëm. E menjëherë nga arratia e shkujdesur, janë kjo parcelë “demokratësh” të parët që mbërrijnë me plot kujdes, në dyert e saj, kur Partia Demokratike rikthehet në pushtet.

Demokrat pushteti

Ky grup shtohet dhe paksohet në raport me interesin e pragmatizmin. Kur PD ka qenë në qeverisje, një nga telashet e cilësisë së përfaqësimit, ka qenë dis-harmonia me lidhjen organike të partisë. Njohje të tërthorta, lidhje të shkurtra me ministra, deputetë, krushqira, qoka me udhëheqjen dhe jo pak të tillë, u lartuan në kolltuqe zyrash me ofiqe të konsiderueshme. Iknin dhe vinin në parti të tjera, nën etiketën idiote të parimorëve, e sërish gjenin strehë në sofrën e privilegjeve të pushtetit. Sapo kjo ndodh, ata largohen nga votuesit e djathtë, nga demokratët. Krasisin adresa e numra telefonash, e mbajnë mirë me ata atje lart dhe nisin e mbarojnë punë e biznese të tyre. Një pjesë kanë vjedhur e plaçkitur, duke merituar ndjekjen penale dhe ndëshkimin ligjor, por ia kanë dalë të shpëtojnë, ku nga pagesat, ku nga boshllëqet e sistemit të drejtësisë. Kanë mundur me para të shëndetshme tërësisht të pajustifikueshme, të ngrenë ca pasuri e biznese dhe të rreshtohen te të pavarurit, e gjoja të ndershmit, duke i kthyer kurrizin Partisë Demokratike. Ka nga ata të majtë të konvertuar të djathtë, e soj spiunësh e komunistësh, të cilët u larguan duke quajtur Berishën, kryebamirësin e tyre si komunist, se këta ishin me demek esnafë. Eshtë komedi e zezë sjellja e tyre. Një numër jo i vogël i këtyre konsumatorëve të pushtetit kanë punuar në zyrat publike si të ishin në bizneset private, duke marrë para për shërbimet zyrtare. Demokratët i njohin emër për emër. Më pas kanë flirtuar edhe sot e kësaj dite me pushtetin, në këmbim të qokave që i shërbejnë qeverisë së Edi Ramës aktualisht. Këto soj tradhtish partiake, demokratët edhe i kanë falur, por asnjëherë nuk i kanë harruar. E megjithatë duhet detyrimisht t’i peshojnë me kujdes dhe të mos i kthejnë në përsëritës. Sepse kostoja do të jetë e pariparueshme. Natyrisht, në të gjitha nivelet e lidershipit, të parët kanë fije lidhjeje mes tyre, sepse qokat janë shpërndarë vertikalisht.

Demokrat opozite

Janë militantët. Fisnikët e një partie. Kryesisht, palca e kurrizit e PD, shtresa e të përndjekurve, pronarëve, qëndrestarëve, në arkivin e të cilëve ka sakrifica pafundësisht dhe përfitime absolutisht. Falë punës së tyre, kanë përfituar ata të sojit të parë. Ky lloj demokrati, prodhim bio, i pacënuar asnjëherë moralisht, është në databazën e partisë dhe në shumicën e rasteve për ta kujtohen kur ka protesta, zgjedhje vendore, parlamentare, apo zgjedhje të brendshme partiake. Këto janë strukturat, janë seksionet, grupseksionet, degët. Janë vrapuesit në terren derë më derë, portë më portë, rrugicë më rrugicë, poster më poster. Janë ata që përballen me policët në protetsa, ata që arrestohen, dërgohen në qeli. Ata që janë ende në procese gjyqësore prej vitesh nga protestat gjoja të paligjshme, ndonëse udhëheqësit harrojnë se çfarë u ka ndodhur. Janë ata numëruesit, komisionerët, me orë e ditë-netë të gjata me një shishe ujë, duke u sherrosur me grushte me kundërshtarët edhe për një gërvishtje vote. Janë ata, investuesit e dinjitetit për hatër të të cilëve votat shtohen, pushteti ndërrohet, deri në momentin, në momentin kur, shfaqet pushteti dhe ata, të parët. Deri atëherë. Sepse, pastaj kthehen ata të parët dhe përzënë me dhunë e mosmirënjohje, të dytët, të vërtetët. Kjo përballje e dy palë demokratëve në parti, vijon ende. Ka nga të parët, të cilët nuk trokasin në asnjë derë partie, nëse nuk janë ata kacekët e karrigeve. Ky raport duhet të përmbyset dhe ndryshojë. Këmbëngulja e këtij ndryshimi mundet të sjellë një kontratë besimi të re e të vërtetë me njerëzit. Në të kundërt, do të jetë një skedinë e shitur. E gjitha kjo, më sjell ndër mend një rrëfenjë të kohës së diktaturës. Në një vizitë në vendlindje, Mehmet Shehu urdhëroi një shokun e tij të luftës, të papunë, të shkonte urgjent në Komitetin e Partisë e të thyente dyert me shkelma, të ulej në një zyrë ku të dëshironte, si kontributor me gjak e sakrificë. Pastaj të raportonte se e nisi punën. Me pak siklet dhe nga halli i porosisë së udhëheqjes, miku i kryeministrit, shpresëpakët vajti të bëjë provën. Derë më derë trokiti dhe gjeti brenda zyrave djem e vajza të reja, të cilët nuk kishin qenë kurrherë në luftë. Kur i pyeste, ata përgjigjeshin se kemi ndihmuar luftën ilegalisht, për të mbrojtur familjet. Kaq e pat inspektimi dhe një ditë më pas, miku i përgjigjet në telefon Mehmetit. “O shoku Mehmet, ne ja paskemi futur pordhës kot, luftën e paskan bërë këta, ilegalët”.

Rreziku është gjithnjë aty… ilegalët nuk mbarohen kollaj…