Nga Halil Teodori
Caqet e tellazimit të zjarrit,
aty hazdisen mëzat e dëshirave.
në krisjen që ndjell rrufe dhe platitje.
Druhem me lyp qiell në nxënjën e nji puthjeje,
lukunitë behin në çdo qelizë tanen humnerën.
Shkrehem në gjunj,
në thyrjet prej jarge kërkoj sëmbimin e dhimbjës.
Therret prej ashtit ky spazëm,
ku shkermoqur rri njeriu,
qi Zoti i kruan therrimet e virtytit.
Nervi i buzës asht sizmika e nji bubullime,
unë s’jam tjetër veç rrënoja.