Nga Ardit Gjinali
Slogani elektoral famëkeq “ E vetmja rrugë” i përdorur nga opozita e kohës gjatë fushatës së vendoreve 2011 ishte parathënia për mendësinë absolute të enturazhit politik që do të fitonte të drejtën për të qeverisur pas dy vitesh nën sloganin mashtrues “Rilindje”; evokim i një periudhe historike ku elita e vërtetë kombëtare kontribuoi thelbësisht duke sakrifikuar gjithçka përfshirë dhe të mirat personale në funksion të misionit kombëtar;- një pasqyrë e kundërt e akteve së pseudo-elitës së Rilindjes së gënjeshtërt që e ka shndërruar sfidën e qeverisjes nga mision dhe angazhim në një garë për të përmbushur orekset e grykësisë të segmenteve të veçanta politike dhe ekonomike, gjithashtu.
Rrugëtimi i mbrapshtë qeverisës për qytetarin dhe Shqipërinë është në përpjestim të zhdrejtë me mbarësinë që ka kapluar element të shtet-pushtetit duke u imponuar përdhunshëm si “të vetmit” që mund të qeverisin pavarësisht humbjes së rrugës. Rruga e humbur nuk mund të gjehet përmes kilometrave të përshkuar nga KryeKreu nën rehatinë e logjistikës së bollshme qeveritare; kilometrat për propagandën dhe imponimit të konsideruarit si të prekshëm realitetin në 3-D janë të ndryshëm nga rradha e vërtetë kilometrike e Kakavijë/Kapshticës; rradhët kilometrike dhe metrike në secilën pikë kufitare të Republikës ku bashkëqytetarët me fytyra të zbehta dhe të trishtuara, me ankthin dhe pasigurinë e së ardhmes presin vulosjen e vrazhdë së mjetit të identifikimit që shënon largimin e padëshiruar nga vendi i tyre; largim në kërkim të një jete më të mirë, në kërkim të gjetjes së rrugës që nuk e kanë humbur ata, por keqqeverisja.
E sotmja është pasqyra e “të vetmëve” që kanë humbur “të vetmen rrugë” – Shqipëria e së sotmes nuk ngjason me të njëjtën e së djeshmes së afërt; është shumë më pak demokratike, tregues ekomomikë të përkeqësuar, nivel demokracie të renditur nën mesataren, profesionistë të secilit zë ekspertize të larguar, besim i munguar i segmenteve të shoqërisë ndaj segmenteve të politikës, angazhim dhe pjesëmarrje e shkurajuar në proçeset demokratike;- shumëçka e premtuar ka mbetur në sirtarët e dyllosur të harresës, të tillët të hedhur diku rrugëve për të çliruar ndopak shpinën e kërrusur të një pushteti të përhumbur në mëkatet e tij.
Historia njerëzore ka dëshmuar urtësisht që mëkati nuk fshihet dhe fshehja e të parit të shtyn djallëzisht drejt kryerjes së një spiraleje të tillësh që të vrasin “gjumin politik” dhe atë njerëzor, gjithashtu. “Retorika e gjumit” e përdorur nga ekipi i mëkatarëve për të shigjetuar dhe stigmatizuar opozitën politike dhe liderin e saj është treguesi i qartë i dëshirës së pashprehur për të gjetur sërish gjumin e vrarë prej misionit të tradhëtuar dhe rrugës së humbur qëllimshëm, por të pagjetur prej qetësisë së prishur që të shkakton vrasja e gjumit ; “retorika e gjumit” është rikthyer duke u rrekur që ti japë zë një ekipi pa zë, pa ide, pa përmbajtje dhe formë të cënuar.
Virusi kombëtar i keqqeverisjes ka dëmtuar dhe kanosur trupin e Shqipërisë, por pavarësisht tentativave të vazhdueshme nuk mund të tjetërsojë shpirtin e së njëjtës;- shpirtin e qëndresës, rezistencës, besimit, shpresës dhe vullnetit për ndryshim .
Vullneti për ndryshim qëndron në shpirtin e çdo shoqërie të shëndetëshme demokratikisht dhe i tilli tejkalon plagët të shkaktuara nga mekanizmi djallëzor i qeverisë; garanton një shërim kombëtar dhe shoqëror duke krijuar kundëtrupat e nevojshëm kundër autokracisë dhe prirjeve të autoritarizmit. Bashkimi i madh i faktorëve politikë dhe shoqërorë do të materializonte vullnetin për ndryshim dhe do të ishte fillimi i vërtetë i ndërtimit së udhës së shpresës, besimit dhe ndryshimit të qënësishëm; i rrugës së gjetur dhe shpresës së fituar , i angazhimit dhe përfshirjes aktive në një Shqipëri të ditëve më të mira. Bashkë sepse ka ende shpresë….
