Gazeta britanike “The Telegraph” i ka kushtuar një artikull garës presidenciale në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në shkrimin me titull “Donald Trump tashmë ka fituar”, Tim Stanley thotë se “kundërshtarët e ish-presidentit nuk mund të krahasohen me të”.
Nga Tim Stanley
Orteku Trump është i pandalshëm. Ai fitoi Iowa-n me mbi gjysmën e votave dhe një vend të dytë të dobishëm për Ron DeSantis-in, i cili përbën pak kërcënim afatgjatë. New Hampshire të martën do të jetë më pak betejë fushatash sesa sondazhesh: Grupi Amerikan i Kërkimeve tregon që Trump-i dhe Nikki Haley do të jenë kokë më kokë, ndërsa Universiteti Suffolk-ut i jep “The Donald” një epërsi prej 16 pikësh. Unë vë bast për këtë të fundit. FiveThirtyEight.com i jep Suffolk-ut një A- për besueshmërinë, ARC një C+ të dobët.
Nëse e marrim për të mirë qenë se Trump fiton, gara nuk do të përfundojë, nuk ka përfunduar kurrë. Post-strukturalisti francez Jean Baudrillard argumentoi se “Lufta e Gjirit nuk ka ndodhur”. Fuqia dërrmuese e zjarrit e Perëndimit e bëri të pashmangshme humbjen e Irakut; Gjithçka që e bëri një masakër të njëanshme të dukej si një luftë ishte një mbulim i zgjuar mediatik.
Gjithashtu, nëse lëmë mënjanë podkastet, takimet elektorale dhe pamjet e pafundme të Trump duke hyrë dhe dalë nga gjykatat, realiteti është se Trump nuk ka debatuar një herë me kundërshtarët e tij; Haley është tërhequr nga debati në New Hampshire; dhe DeSantis është tërhequr jozyrtarisht nga shteti krejtësisht (ai po bën fushatë në Karolinën e Jugut: qytetin e lindjes së Haley-t, ku Trump është përpara në mënyrë komode). Ndërkohë, demokratët nuk po mbajnë një zgjedhje të vërtetë paraprake. Shtëpia e Bardhë vendosi të ndëshkojë New Hampshire për planifikimin e garës më herët, kështu që nuk do të caktohen delegatë dhe Joe Biden nuk do të shfaqet në fletëvotim – megjithatë ende parashikohet të ketë një fitore dërrmuese.
Sezonet paraprake kanë arritur kulmin herët (Al Gore e përfundoi garën e demokratëve të vitit 2000 kur e mposhti Bill Bradley në New Hampshire), dhe shumica e tyre e mbyllin deri në Super të Martën në Shkurt/Mars. Por absurditeti i garave të këtij viti është i pazakontë – një rikthim në vitet 1960, kur zgjedhjet paraprake ishin sa për shfaqje dhe kandidaturat vendoseshin gjetkë.
2024 varet nga ngjarje që janë kryesisht jashtë procesit demokratik. A do të hiqet Trump nga fleta e votimit apo do të dërgohet në burg? A do të shkëmbehet Biden me Gavin Newsom-in gjatë verës? Kjo mund të jetë konventa e parë e demokratëve që ka vërtet rëndësi që nga viti 1968, të cilën mund ta shohësh ose si një grusht nga ndërmjetësit e pushtetit në hije ose një kthim në një regjim më të hershëm, më të arsyeshëm, me anë të të cilit shtetarët, jo ideologët bazë, zgjodhën presidentin.
Duke folur për ideologjinë, kjo gjithashtu ka dalë në plan të dytë. Sfiduesi më i spikatur i Biden-it është Dean Phillips – një kongresmen i Minesotës që mund të marrë deri në një të katërtën e votave në New Hampshire, megjithëse fushata e tij rrallëherë ka qenë interesante. Në një aktivitet, ku realisht nuk erdhi askush. Duke cituar Field of Dreams, Phillips tha: “Ndonjëherë, nëse e ndërton, ata nuk vijnë.”
Nuk ndihmon fakti që Phillips nuk është futur në një çështje thelbësore liberale për të nxitur një votë proteste; ankesa e tij e vetme është mosha e Biden-it. Haley dhe DeSantis janë larguar gjithashtu nga kundërshtimi i drejtpërdrejtë i Trampizmit – pasi mendohet se Haley dëshiron të jetë zëvendëspresidente e “The Donald”-it; DeSantisi, trashëgimtari i tij në vitin 2024.
Haley i ka sfiduar Trampistët për Ukrainën, por duke mos u përballur me asnjë debat publik, kandidati kryesor i shpëton ekzaminimit të pozicioneve të tij dhe gara përqendrohet te personaliteti. Është pothuajse mesjetare. A është mbreti shumë i vjetër? A është pretenduesi i korruptuar? A do të zgjasë ose një vit? Dikur, njerëzit nuk hidhnin vota, por shihnin horoskopit – dhe duke qenë se Binjakët janë në Shtëpinë e Nëntë, parashikoj se në nëntor do ta shohim këtë si garën më të dukshme presidenciale prej shumë kohësh, garë që ishte e destinuar të merrte këtë formë që nga nëntori 2020 – sepse është, dhe do të ishte gjithmonë, një revansh.
Pse ishte e gjitha kaq e pashmangshme? Sepse Trump refuzoi të pranonte rezultatin e garës së fundit. Sepse makina e Partisë Republikane nuk ka vullnetin të ndahet prej tij; as elektorati i tij nuk do ta braktisë. Gjithashtu, sepse Biden është po aq narcisit sa kundërshtari i tij – dhe nuk do të tërhiqet edhe pse përkeqësimi i tij mendor është i dukshëm. Së fundmi, dikush dyshon se njerëzit më të kënaqur me fitoret e Trump-it dhe të Biden-it janë vetë Biden-i dhe Trump-i, pasi secili e konsideron rikandidimin e tjetrit si shansin më të mirë për të fituar.
A kanë të drejtë? A do të ishin Haley apo Newsom një kundërshtar më i ashpër?
Një sondazh i fundit i YouGov zbuloi se Haley e mund Biden-in me tetë pikë – më shumë se epërsia prej 2 për qind e Trump-it. Nga ana tjetër, Newsom nuk demonstron asnjë avantazh ndaj Biden-it në sulmet hipotetike kundër Trump-it. Meqë amerikanët ndihen kaq të mërzitur për drejtimin e vendit të tyre, çdo kandidat republikan është ndoshta më i fortë se çdo demokrat. Kur votuesit ndihen të dëshpëruar në një sistem dypartiak, presidenti aktual bie dhe opozita ngrihet – kështu që një fitore e Trump-it në nëntor është krejt logjike.
