Nga Fatmir Guda
Reforma territoriale dhe thelbësisht ribërja e hartës së bashkive mbetet prioritet dhe emergjence jo thjesht në interes të opozitës politike në vend, por para së gjithash një nevojë e ngutshme e çdo qytetari për të përfituar një qeverisje lokale sa më cilësore dhe sa më afër tij. Rivënia e saj në axhendën parlamentare padyshim duhet parë si një mundësi e artë për të korrigjuar një sahat e më parë parcelizimin me synime të pastra elektorale që ju bë më 2014 territorit nga mazhoranca e atëhershme përfaqësuar po prej kryeministrit të sotëm.
Fatkeqësisht që në krye të herës, pa nisur mirë puna e komisionit përkatës zërat e ardhur nga eksponentët drejtues të mazhorancës së Edi Ramës po përpiqen të intimidojnë çdo përpjekje për t’i dhënë kësaj reforme atë që ata ja mohuan 8 vite më parë, marrjen e një konsensusi sa më të gjerë qytetar dhe politik, ç’ka do ta bënte atë një reformë sa më afatgjatë dhe në dobi të demokracisë vendore.
Kryetari i grupit parlamentar të PS ka sjellë në vëmëndjen e publikut qëndrimin politik të shprehur disa herë prej shefit të tij, për zvogëlimin edhe më të numurit të bashkive nga 61 të tilla hartuar më 2014.
Është e provuar tashmë që ndarja aktuale e ka grumbulluar pushtetin vendor në më pak duar duke e centralizuar krejtësisht çdo vendimarrje nën kontrrollin e plotë të qeverisë dhe kryeministrit, gjë që ka shkaktuar atrofizimin e autonomisë lokale dhe largimin edhe më të këtij pushteti nga qytetari.
Sigurisht që shfaqja e një qëndrimi refraktar i përfaqsuesve të shumicës në kuvend ndaj nevojës së komuniteteteve dhe mendimit të ekspertëve për ta zgjeruar edhe me disa bashki të tjera hartën territoriale konfirmon faktin se nisma për ndërhyrjen në reformën në fjalë përkundrejt vullnetit të munguar të partisë së Edi Ramës është pranuar të bëhet vetëm pas presionit edhe të faktorit ndërkombëtar, kryesisht partnerëve tanë strategjikë SHBA, të cilët imponuan ngritjen e komisionit parlamentar për hartimin nëpërmjet përmirësimit të kuadrit ligjor dhe rindarjen administrative në përputhje me nenin 108 të Kushtetutës duke pyetur qytetarin dhe respektuar traditat kulturore historike dhe ekonomike.
Nuk e tepëroj aspak po të them, se po të ish në dëshirë ekskluzive të Edi Ramës në gjthë territorin e vendit atij do mjaftonin edhe 3, 2 apo 1 bashki gjithësej, kryetarin e të cilave të mund ta zgjidhte me të njëjtën skemë shit-blerje vote, siç ka bërë të udhës të zgjedhë edhe veten e vet në krye të punëve të vendit. Por ja që në pozitën ku ndodhet, kjo nuk duket t’i jetë hiç më një çështje tëresisht në dëshirën e vet, por një barrë e ngarkuar përgjegjësie, për vijimin e së cilës do ketë dhe monitorimin edhe të ngarkuesve të barrës.
Pikërisht edhe për këtë arsye kjo situatë duhet parë nga gjithë faktori opozitar në parlament si një oportunitet që duhet shfrytëzuar në maksimum dhe me efikasitet me qëllim vënien në punë të çdo mekanizmi për të vjelë edhe njëherë si 8 vjet më parë mendimet e qytetarëve në çdo skaj të territorit, që të arrihet në një produkt sa më të gjithëpranuar dhe konsensual për riformatimin e një qeverisje vendore produktive dhe autonome. Koha në dispozicion të komisionit parlamentar për reformën territoriale nuk duket të jetë me bollëk po të kemi parasysh dhe mbylljen e sesionit kuvendor më 31 Korrik, por nëse gjendet vullneti më së pari nga gjithë deputetët e opozitës për tu përfshirë në konsultime me qytetarët e të 61 bashkive aktuale duke angazhuar edhe ekspertët jo vetëm politikë, doemos që piqet mirë e brenda afateve një ligj dhe hartë perfekte që të rezistojë sa më gjatë në kohë.
Opozita më së pari nuk duhet t’i lejojë Edi Ramës asnjë sebep apo artific që duke shfaqur atmosferën e përçarjes brenda saj t’i krijojë atij mundësinë për t’ja hedhur poshtë draft-raportin përfundimtar si jo të unifikuar. Ashtu sikundër për çështje me karakter kombëtar në jo pak projekt-rezoluta dhe projek-tligje është gjendur fryma e bashkpunimit me kundërshtarin politik, për hatër të qytetarëve që vuajnë prej një reforme problematike dhe miratuar në mënyrë të njëanshme, nuk ka pse të mos mundësohet sikur vetëm për këtë rast një qëndrim i përbashkët në kapërcim të konfliktit brenda të djathtës opozitare në kuvend. Pa harruar që si aleat më të madh kjo reformë duhet të ketë qytetarin, të cilit i do dhënë mundësia dhe hapësira për ta shprehur interesin e vet sa i përket ndarjes së territorit, sikundër ekspertet të shprehin eksperiencen më të mirë ndaj ligjit mbi autonominë vendore.
Doemos që fund të proçesit kjo reformë për tu miratuar do të dojë vullnetin edhe të mazhorancës, e cila në mos e miratoftë do marrë kosto të shtuar jo vetëm të opinionit publik si grup interesi, por edhe të partnerëve tanë strategjikë që jo më kot e rikthyen atë në axhendën parlamentare.
Do ishte ndodhia më e mirë për vendin që vjeshta e këtij viti ta gjente atë me një zhvillim pozitiv sa i përket ribërjes së reformës territoriale në mënyrë konsensuale, ç’ka do të ish qartazi një shënjë e dukshme distancimi prej pushtetit autokratik që ka zënë fill kryesisht këto 5-6 vitet e fundit.
