Me nisjen e luftës në Ukrainë, të shumta ishin historitë që u bënë virale dhe që tregonin heroizmat e ushtarëve vendas, në përballje me rusët
Një prej tyre që bëri më shumë bujë, ishte beteja në Ishullin e Gjarpërinjve, aty ku disa ushtarë preferuan të vdisnin sesa të dorëzoheshin tek pushtuesit.
Mbrojtësit e ishullit të gjarpërinjve u shpallën të vdekur pasi shkëmbimi i zjarrit i tyre me anijen komanduese ruse “Moska” u regjistrua në ditën e parë të pushtimit. Ata u bënë heronj kombëtarë dhe ndërkombëtarë, madje iu kushtua një pullë postare. Pas sulmit rus, komunikimi me radio me postin strategjik në Detin e Zi u zhduk dhe supozohej se “Moska” kishte ndjekur kërcënimet e saj për të shkatërruar mbrojtësit e ishullit.
Sipas Telegraph, megjithatë, disa ditë më vonë autoritetet ukrainase njoftuan se besonin se ekuipazhi i Ishullit, 28 roje kufitare, 50 ushtarë dhe dy punëtorë, mbijetoi dhe se rusët i mbajtën ata si robër lufte. Tani disa prej tyre janë kthyer në territorin e kontrolluar nga Ukraina dhe komandanti i ekuipazhit të ishullit, Bogdan Hocki, ka dhënë detaje të reja për atë që ndodhi atë ditë
Majori Hocki, një kapiten 29-vjeçar, u dërgua për të udhëhequr rojen kufitare të ishullit vetëm disa muaj para pushtimit rus. Në prag të 24 shkurtit, ndërsa trupat ruse u grumbulluan rreth kufijve të Ukrainës, ekuipazhi i ishullit të gjarpërinjve u përgatit për një pushtim të mundshëm me stërvitje të përditshme.
Pastaj në orën katër të mëngjesit filloi sulmi. Një varkë patrullimi ruse mbërriti dhe u tha mbrojtësve të ishullit të dorëzoheshin. Ata nuk reaguan dhe po përgatiteshin të mbronin ishullin me të vetmet armë që kishin, snajperë dhe bomba. Në orën 10:00, raketa e parë goditi ishullin.
” Isha shumë i zënë për të pasur frikë. Njerëzit më kërkonin vendime” – tha Hocki.
Pastaj erdhi “Moskva”, një anije e madhe me një ekuipazh prej më shumë se 500 personash, e pajisur me raketa lundrimi të drejtuara. Grupi i Major Hockit u mbulua kur filloi bombardimi. “Moska” përsëriti kërkesën për dorëzim dhe oficerët rusë me sa duket besuan se ukrainasit do të hiqnin dorë shpejt nga rezistenca e tyre.
“Na premtuan një punë, para, një karrierë në Rusi. Askush nuk ishte gati të pranonte ofertën e tyre” – tha majori Hocki.
Rreth mesditës, ai u gjend në stacionin radiofonik me dy kolegë të tjerë, burrat që flisnin në regjistrimin e famshëm, të cilët Majori Hocky refuzoi t’i identifikonte për arsye sigurie. Ata mund të shihnin në ekranet se ishulli ishte i rrethuar dhe duke qenë se Ukraina ishte nën pushtim të plotë, ishte e qartë se ndihma nuk do të mbërrinte.
Ajo që në fakt ndodhi ishte zbarkimi rus në ishull rreth orës 18:00, kur ra errësira. Mbrojtësit e ishullit të gjarpërinjve u dorëzuan dhe u dërguan me anije në Sevastopol në Krime, e cila ishte e pushtuar nga Rusia. Pastaj i ndanë. Majori Hocki e gjeti veten në paraburgim në Rusi dhe nuk donte të thoshte nëse ishte torturuar. Tortura e tij përfundoi në mes të prillit, kur ai u transferua përsëri në Ukrainë si pjesë e një shkëmbimi të të burgosurve. Ai u kthye nga të ‘vdekurit’ dhe mësoi se ishte bërë hero kombëtar.
Por shumica e ukrainasve të kapur në ishullin e gjarpërinjve janë ende në paraburgim. Sa i përket vetë ishullit, Moska e pushtoi atë për disa muaj, duke e kthyer atë në një kështjellë dhe duke shpresuar të dominojë qiejt përreth dhe të bllokojë portet e Ukrainës. Por ndërsa pushtimi rus u lëkund, ishulli u braktis. Ushtarët ukrainas i bënë një vizitë të shkurtër në një operacion të guximshëm natën, duke ngritur përsëri flamurin ukrainas dhe duke shpëtuar një mace.
Menjëherë pas kësaj, Rusia bombardoi ishullin me municione fosfori. Ndërtesat ku u strehuan major Hocki dhe shokët e tij më 24 shkurt u bënë pluhur. Sot, ishulli është i braktisur dhe është shumë e rrezikshme që forcat ukrainase të kthehen në të por nuk është as në duart e Rusisë.
